” … Είναι τόσο σημαντικό παππού να μη νιώθεις μόνος μέσα στο Σύμπαν. Να νιώθεις σαν εγκαταλελειμμένος ναυαγός πάνω σε έναν Πλανήτη που ακολουθεί έναν Ήλιο σε μια μοναχική πορεία μέσα στο Χάος. Είναι τόσο όμορφο να νιώθεις συντροφεμένη την ψυχή σου, στη ζωή και το θάνατο. Έτσι δεν είναι παππού;
Ναι αγόρι μου, ακούστηκε βραχνή η φωνή του παππού Αστέριου, ενώ δύο χονδρά δάκρυα κυλούσαν στα αυλακωμένα από το χρόνο κόκκινα μάγουλά του.
«Είναι στ’ αλήθεια αβάσταχτη μέσα στην ομορφιά της η μοναξιά».”
(Από το βιβλίο των Μ. Δανέζη και Σ. Θεοδοσίου: «Στράμαν το Παραμύθι τ΄Ουρανού», Εκδόσεις Δίαυλος Αθήνα 1996»).
