Κατά την περίοδο μιας πολύ μεγάλης κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε, αυτό που έχει μεγάλη Εθνική σημασία είναι η ψυχολογία του Λαού.

Ναι μεν είναι επικίνδυνη μια πανδημία, αλλά πιο επικίνδυνα είναι τα γεγονότα τα οποία σχεδιάζονται διεθνώς και υλοποιούνται στηριζόμενα στον άκρατο φόβο των πολιτών.

Όμως, όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, μια κοινωνία που κυριαρχείται από υπέρμετρους φόβους, είναι μια υποταγμένη κοινωνία, μια κοινωνία ανίκανη να αντιδράσει λογικά και ήρεμα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της.

Μια φοβισμένη κοινωνίας κυριαρχείται από την αίσθηση του πανικού, της οργής, της εκδίκησης  και της ανεξέλεγκτης βίας.

Μην ξεχνάμε ότι όσοι λένε (σωστά κάποτε)ότι όποιος πολίτης φεύγει από το «μαντρ»ί τον τρώνε οι λύκοι, πρέπει να ενημερώσουν τους πολίτες, και να πάρουν όλα τα μέτρα προκειμένου ο Λαός-πρόβατο  που μένει στο «μαντρί» να μην σφαγεί μαζικά για να πλουτίσει το πασχαλινό τραπέζι των ηγετών του καταρρέοντος Δυτικού Πολιτισμού

Για τους προηγούμενους λόγους, και επειδή πιστεύω ότι θα πρέπει να «μαζευτούν» οι προτείνοντες, οι λαμβάνοντες μέτρα, και αυτοί που τα εφαρμόζουν, προτείνω (προς το παρόν) να διαβαστεί από όλους αυτούς το επόμενο κείμενο

Περικοπές από το βιβλίο του Κριστόφ Γκιλλουι*

No Society – το τέλος της μεσαίας τάξης της Δύσης

Εναλλακτικές Εκδόσεις 2019

*Το βιβλίο εκδόθηκε με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου  Ελλάδας

(Γαλλική Πρεσβεία στην Ελλάδα)

… Η δημιουργία από τα Μ.Μ.Ε και τα Πανεπιστήμια, της εικόνας μιας καλοπροαίρετης και φωτισμένης ανώτερης τάξης σε έναν φτωχό κόσμο πολεμοχαρή και αμόρφωτο προστάτεψε για δεκαετίες τις κυρίαρχες  και ανώτερες  τάξεις

 …πίσω από το ακαδημαϊκό λούστρο και τον λεγόμενο επιστημονικό λόγο οι υπερασπιστές της πολυπλοκότητας  δεν έχουν κανένα ενδοιασμό όταν πρόκειται να επιβάλλουν την ενιαία και απλουστευτική αναπαράσταση της κυρίαρχης τάξης

 … στηριζόμενοι στο επιχείρημα της αυθεντίας, οι ειδικοί των Μ.Μ.Ε και των Πανεπιστημίων συναγωνίζονται  σε «επιστημονικές» εκθέσεις να εξηγήσουν σε ποιόν βαθμό αυτό που αντιλαμβανόμαστε κοινωνικά να συμβαίνει, δεν είναι αυτό που βλέπουμε

 …Η τεχνογνωσία του ακαδημαϊκού και μιντιακού κόσμου προέρχεται (συχνότατα) από των κόσμο των ελίτ και χαρακτηρίζεται (πάντα) από μια βαθιά ταξική περιφρόνηση

 …Αυτοί οι αυτοανακηρυχθέντες ειδικοί και ερευνητές, που έχουν προσχωρήσει στο κυρίαρχο μοντέλο, έχουν κατασκευάσει χονδροειδείς εικόνες του λαϊκού κόσμου παρουσιάζοντάς τον έτοιμο να ξαναζωντανέψει τις σκοτεινές στιγμές της ιστορίας

 Ποτέ μια μηντιακή, πολιτική και ακαδημαϊκή τάξη δεν ελεεινολόγησε, εξοστράκισε, καθύβρισε τον ίδιο το λαό της από τον οποίο απομονώθηκε. Απομονώθηκε επίσης από τον υπόλοιπο κόσμο που δεν ανέχεται πλέον τα μαθήματα ηθικής της…

 …Το παράδοξο είναι ότι ο πολιτικός και ακαδημαϊκός κόσμος εξακολουθεί να πιστεύει στην επιδραστική του ισχύ, αυτή άλλωστε είναι μια από τις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις μεταξύ των πολιτικών, αλλά και μεταξύ των δημοσιογράφων ή των διανοούμενων

 Παντού στη Δύση, η τεχνική της δαιμονοποίησης των απόψεων συνιστά κατ’ αρχήν μια προειδοποίηση προς εκείνους τους διανοούμενους , τους ακαδημαϊκούς , τους οικονομικούς φορείς λήψης αποφάσεων που μπορούν να τείνουν το χέρι στις λαϊκής τάξεις για να αμφισβητήσουν το ενιαίο μοντέλο

 Η κυρίαρχη τάξη νομιμοποιούσε πάντα την κυριαρχία της στο όνομα της ηθικής. Στο όνομα της ανοιχτής κοινωνίας, η νέα αστική τάξη δικαιολόγηση έτσι όλες τις οικονομικές και κοινωνικές μεταλλάξεις.

 Ο μιντιακός, πολιτιστικός και ακαδημαϊκός κόσμος βρισκόταν στην καρδιά αυτής της πολιτισμικής κυριαρχίας.

 Αλλά σήμερα, η ηθική πόζα του κόσμου των ελίτ δεν πείθει πλέον κανέναν. Η δυσπιστία των λαϊκών τάξεων για τα μίντια, τον ακαδημαϊκό κόσμο, ή τον κόσμο των ειδικών προαναγγέλλει το τέλος της αυθεντίας των αλαζόνων.

 Από τον πολιτικό κόσμο έως τον κόσμο των μίντια, από τον ακαδημαϊκό κόσμο έως εκείνον του κινηματογράφου, οι φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας  απονομιμοποιούνται  σταδιακά και δεν εισακούονται από πλειοψηφία.

«Ας θυμηθούμε, όσα φοβόμαστε να θυμηθούμε, ή όσα θέλουν κάποιοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε, και με διάφορους τρόπους προσπαθούn να μας κάνουν να τα ξεχάσουμε. Λαοί όμως που δεν θυμούνται, είναι καταδικασμένοι να ξαναζήσουν τις δραματικές στιγμές, που κάνουν ότι έχουν ξεχάσει. Η σωτηρία ενός Λαού βρίσκεται στη μνήμη του παρελθόντος του, και την κατανόηση των λαθών που τον οδήγησαν στις τραγωδίες του»

https://www.youtube.com/watch?v=7biQLcP5CHg

Πορεία στο μέτωπο.

Απ’ το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη

Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες.

Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χειμάρρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ’ την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.

Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ’ αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.

Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί.

Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία – μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα.

Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσανε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αερόπλανα.

Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ΄χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.

Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι, από το μέρος το βαρύ, όπου δεν βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μας θύμωναν, που δεν δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους – ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση. Άλλης λογής εμείς χωριάτες, μ’ άλλω λογιώ ξινάρια και σιδερικά στα χέρια μας, που ξορκισμένα να ΄ναι.

Δώδεκα μέρες κιόλας, είχαμε μεις πιο πίσω στα χωριά κοιτάξει σε κατρέφτη, ώρες πολλές, το γύρο του προσώπου μας. Κι απάνω που συνήθιζε ξανά το μάτι μας τα γνώριμα παλιά σημάδια, και δειλά συλλαβίζαμε το χείλο το γυμνό ή το χορτάτο από τον ύπνο μάγουλο, να που τη δεύτερη τη νύχτα σάμπως πάλι αλλάζαμε, την τρίτη ακόμη πιο πολύ, την ύστερη, την τέταρτη, πια φανερό, δεν ήμασταν οι ίδιοι.

Μόνε σα να πηγαίναμε μπουλούκι ανάκατο, θαρρούσες, απ’ όλες τις γενιές και τις χρονιές, άλλοι των τωρινών καιρών κι άλλοι πολλά παλιών, που ΄χαν λευκάνει απ’ τα περίσσια γένια. Καπεταναίοι αγέλαστοι με το κεφαλοπάνι, και παπάδες θερία, λοχίες του 97 ή του 12, μπαλτζήδες βλοσυροί πάνου απ’ τον ώμο σειώντας το πελέκι, απελάτες και σκουταροφόροι με το αίμα επάνω τους ακόμη Βουλγάρων και Τούρκων.

Όλοι μαζί, δίχως μιλιά, χρόνους αμέτρητους αγκομαχώντας πλάι – πλάι, διαβαίναμε τις ράχες, τα φαράγγια, δίχως να λογαριάζουμε άλλο τίποτε. Γιατί καθώς όταν βαρούν απανωτές αναποδιές τους ίδιους τους ανθρώπους πάντα, συνηθάν εκείνοι στο Κακό, τέλος του αλλάζουν όνομα, το λεν Γραμμένο ή Μοίρα – έτσι κι εμείς επροχωρούσαμε ίσια πάνου σ’ αυτό που λέγαμε Κατάρα, όπως θα λέγαμε Αντάρα ή Σύγνεφο.

Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι απ’ τη λάσπη όπου φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο.Επειδή το πιο συχνά, ψιχάλιζε στους δρόμους έξω καθώς μες στην ψυχή μας.

Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ’ τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα, τόσο που καθαρά στο τέλος να διαβάζουμε το αργό και το βαρύ των κανονιών, το ξερό και το γρήγορο των πολυβόλων.

Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν’ απαντούμε, απ’ τ’ άλλο μέρος να ΄ρχονται, οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι όπου κατόπι σαν ακούγανε για που τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα.

Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι.

«Όι, όι, μάνα μου», «όι, όι, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που ΄λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου.

Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρωμούσανε κρασί τα χνώτα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς.

Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές-μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες

«…η αίσθηση της ήττας και της κοινωνικής καταστροφής αυξάνουν το αγελαίο ένστικτο».

Μέσα σε συνθήκες απόγνωσης, πανικού και φόβου, ελκόμαστε από σύμβολα τάξης, από «Φύρερ», από «Σωτήρες», από μοντέλα «ολοκληρωτικού κράτους», που «θα αναλάβει την ευθύνη» -για λογαριασμό μας». 

Carl Jung

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

(6 Μαρτίου 1927 – 17 Απριλίου 2014)

Αν μπορούσα, στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Ο ελληνικής καταγωγής δρ Τζέικ Σωτηριάδης, αντισμήναρχος της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ και επικεφαλής στρατηγικών προβλέψεων στο αρχηγείο της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας στο Πεντάγωνο μαζί με διακεκριμένους συνεργάτες, καθηγητές και μελετητές υπογράφει τη μελέτη «Global Futures Report»*.

Παύλος Παπαδόπουλος: https://www.kathimerini.gr/1086019/article/epikairothta/kosmos/tessera-vasika-senaria-gia-ton-kosmo-to-2035?fbclid=IwAR3LnmLrW1oYjgrvD5IfKs6RJkaYRzJSj3DQafcM-LxgnMKa5vTxleqZTI8

 Η μελέτη αυτή έχει σκοπό , όχι να «πετύχει» να προβλέψει το μέλλον, αλλά να προσφέρει τη νοητική εκγύμναση και τα γνωστικά εργαλεία που απαιτούνται ώστε να εξοικειωθούμε με τα «εν δυνάμει μέλλοντα» και με αυτό τον τρόπο να εξασκηθούμε στην έγκαιρη λήψη αποφάσεων για τη διαμόρφωση μιας πορείας προς το πλέον «επιθυμητό μέλλον».

Όπως αναφέρεται στην εισαγωγή της έρευνας, που αφορά την επόμενη δεκαετία (2030-2040), ο κόσμος κινείται πέρα από τα σημεία ισορροπίας σε ένα πεδίο όπου η καταστροφική μεταβολή είναι πιθανή..

Στο πλαίσιο αυτό το Global Futures Report επικεντρώνει σε τέσσερα πιθανά σενάρια, όχι ως προειδοποιήσεις για κάποια νομοτέλεια, αλλά ως «ασκήσεις σκέψης» για να ενισχύσουμε τη δυνατότητά μας να διαμορφώσουμε ένα επιθυμητό μέλλον

1^ο  Σενάριο: Μεταμόρφωση – Από τη βιο-Ηγεμονία στη βιο-Κυριαρχία:

Θα κυριαρχήσουν στον κόσμο τα κράτη που παρουσιάζουν υψηλή βιο-ευελιξία. Που κατανοούν σε βάθος τη βιολογική σύσταση του πληθυσμού τους και διαθέτουν ταυτόχρονα ανεπτυγμένα συστήματα επικοινωνιών και τεχνητής νοημοσύνης. Υπονοείται ένα κάποιο επίπεδο συγχώνευσης ή απρόσκοπτης επικοινωνίας ανάμεσα στη τεχνητή νοημοσύνη και τη βιολογική ύλη μια λογική «όλου»

2ο Σενάριο: Συστημική κατάρρευση – Η εποχή των πολέμων

Η πανδημία διαμορφώνει δύο κρίσεις νομιμοποίησης του κεντρικού κράτους στη συνείδηση των πολιτών.

Αναφέρεται η διπλή αμφισβήτηση της κρατικής αποτελεσματικότητας και της κρατικής αφήγησης της αλήθειας. Πρόκειται για στοιχεία εύφλεκτα, συστατικά των αναταραχών και των πολέμων, εμφυλίων και μη.

3^ο Σενάριο. Πειθάρχηση – Τοπικός αυταρχισμός:

Ο κίνδυνος κατάρρευσης ωθεί όλα τα κράτη στην υιοθέτηση αυταρχικών μεθόδων. Η παρακολούθηση των πολιτών γίνεται υποχρεωτική. Κρατικοί υπάλληλοι επισκέπτονται απροειδοποίητα σπίτια και εργασιακούς χώρους και υποβάλλουν τους πολίτες σε εξετάσεις. Ο στρατός αναλαμβάνει τα δίκτυα διανομής για να αποτραπούν έκτροπα και συσσώρευση αγαθών στα χέρια λίγων.

4^ο Σενάριο: Γραμμική ανάπτυξη – Ενδημική αποδιοργάνωση

Κράτη με ικανότητες ανάλυσης δεδομένων που τους επιτρέπουν να προβλέπουν την ευπάθεια σε επιδημίες πληθυσμών άλλων κρατών –καθώς και τη διάρκεια της αποδυνάμωσης που μια επιδημία μπορεί να προκαλέσει– θα είναι προετοιμασμένα για να αξιοποιήσουν «παράθυρα ευκαιρίας». Η συνθήκη αυτή θα είναι η υποκείμενη αιτία κραδασμών και αστάθειας στο παγκόσμιο σύστημα.

Άκου φίλε μου.

Μην χρησιμοποιείς τα ελάχιστα μόρια της γνώσης που κατέχεις, στοχεύοντας να κάνεις το φιλόδοξο φθαρτό και πρόσκαιρο τσόφλι σου, να ανέβει σαν «φουσκάλα» μέσα στη χύτρα της μικρότητας του  προσωπικού  σου κόσμου.

Ξέρε ότι μια τέτοιου είδους προσωπική «φουσκάλα», θα σκάσει λίγο αργότερα, και θα σε παρασύρει, αργά και βασανιστικά μέσα στο χυλό της λησμονιάς των αιώνων

Μάνος Δανέζης

Από το βιβλίο του Στίβεν Γουάινμπεργκ: «Σκέψεις με Θέα τη Λίμνη – Ο Κόσμος μας και το Σύμπαν», εκδόσεις «ΡΟΠΗ»

Ο Στίβεν Γουάινμπεργκ είναι ο σπουδαιότερος φυσικός εν ζωή. Καθηγητής στο Χάρβαρντ, στο Κολούμπια, στο Μπέρκλεϊ , στο ΜΙΤ και τα τελευταία χρόνια  στο πανεπιστήμιο του Τέξας. Γεννήθηκε το 1933 και τιμήθηκε με το Νομπέλ το 1979 για την εργασία του»Για την ενοποίηση της ασθενούς και της ηλεκτρομαγνητικής δύναμης, μέσω της ιδέας της ρήξης της συμμετρίας.

 Πρώτη συμβουλή:

Όταν ένας φυσικός είναι πρωτοετής φοιτητής είναι αγχωμένος επειδή διαπιστώνει ότι υπάρχουν άπειρα βιβλία που πρέπει να διαβάσει προκειμένου να συμπληρώσει τις γνώσεις του. Τότε ένας καθηγητής τον συμβούλεψε να αρχίσει να κάνει έρευνα και στην πορεία θα μάθει ότι είναι απαραίτητο να μάθει.

Και αυτό έκανε ότι του είπε ο δάσκαλός του. Τότε κατάλαβε ότι το μόνο δίλημμα όταν ξεκινάς μια έρευνα είναι «ή κολυμπάς ή βουλιάζεις».

Πρέπει απλά να ξεκινήσεις το κολύμπι άσχετα αν δεν γνωρίζεις καλό κολύμπι. Θα μαθαίνεις καλλίτερα καθώς θα προχωράς. Αν περιμένεις να μάθεις το τέλειο κολύμπι θεωρητικά χωρίς να κολυμπάς, τότε όταν μπεις στο νερό θα βουλιάξεις

Δεύτερη συμβουλή

«Να επιδιώκετε το επιστημονικό «Χάος» γιατί εκεί βρίσκεται όλη η δράση». Αν ασχολείστε μόνο με όσα είναι γνωστά, τότε δεν θα έχετε ποτέ την ευκαιρία για ένα δημιουργικό έργο. Οι ευκαιρίας για δημιουργία βρίσκονται στο «Χάος», εκεί όπου πολλά πράγματα παραμένουν άγνωστα.

Τρίτη συμβουλή

Πρέπει να μπορείς  να συγχωρείς τον εαυτό σου για τον χαμένο χρόνο που έχασες με λάθος ανθρώπους, με λάθος έρευνες, με λάθος επιλογές. Όσο χρόνο κι αν έχασες μέσα στον «συμπαντικό υπολογιστή» που ονομάζεται «κόσμος» πρέπει να συγχωρήσεις τον εαυτό σου και να τραβήξεις μπροστά.

Οι κάθε είδους «φασισμοί» δημιουργούνται όταν επιτρέπουμε στην «άγνοια» και στους κάθε είδους φόβους να βασιλεύουν στις τάξεις των μη προνομιούχων συνανθρώπων μας.

Όταν ο «Νόμος» δεν εκφράζει, ή έρχεται σε σύγκρουση με την «Δικαιοσύνη» και την «Ηθική», τότε η Πολιτεία η οποία  νομοθετεί με αυτόν τον τρόπο έχει διαφθαρεί και καταρρέει.

Όσον αφορά κάποια πρόσωπα «εξουσίας» τα οποία νομοθετούν εν μέσω διγλωσσίας, θέλω να τους θυμίσω ότι:: «τα αγωνιστικά εύσημα της νιότης μας δεν μπορούν να αποτελούν εξαργυρώσιμα ασφαλιαστικά ένσημα των μελλοντικών φιλόδοξων κοινωνικών σκοπιμοτήτων μας».

«Τα «στερνά τιμούν τα πρώτα»

https://www.youtube.com/watch?v=6j8KQRDZ7-s 

Σιγά μην φοβηθώ

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ’ ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβη

θώ.

Δεν θα πρέπει να συγχέουμε τις έννοιες «πτυχιούχος» και «επιστήμονας». Ομοίως δεν πρέπει να θεωρούμε ότι πρέπει απαραίτητα η έννοια του «πνευματικού ανθρώπου» να συνοδεύεται παντα από «κάποιο» πτυχίο ή κάποιον «κραυγαλέο» τίτλο.