Η Κοινωνία των ηλεκτρονίων ενός ατόμου

Δρ Μάνος Δανέζης

Αστροφυσικός ΕΚΠΑ

Όπως μας διδάσκουν στο σχολείο, μέσα στο χώρο ενός ατόμου τα ηλεκτρόνια μένουν φυλακισμένα, και αναγκάζονται να περιστρέφονται δαιμονισμένα γύρω από ένα κέντρο εξουσίας, που το κατέχει ένας πανίσχυρος ατομικός πυρήνας που ασκεί πάνω τους μια καταπιεστική αλλά και δυναμική σαγήνη.

Ο περιστροφικός δρόμος κάθε ηλεκτρονίου καθορίζεται μονοσήμαντα από τις ελκτικές δυνάμεις του πυρήνα που αόρατα το καθοδηγούν.

Παρόλα αυτά τα ηλεκτρόνια, αγνοώντας την ύπαρξη αυτών των δυνάμεων και χαμένα μέσα στην άγνοιά τους, χαίρονται την φαινομενική και ψεύτικη ελευθερία της αόρατης φυλακής τους, εφόσον πιστεύουν ότι η ελεύθερη βούλησή τους τα έκανε να κινούνται στις τροχιές τους.

Εμείς όμως ως εξωτερικοί παρατηρητές γνωρίζουμε ότι την τροχιά δεν καθορίζει το κάθε ηλεκτρόνιο αλλά ο αφέντης πυρήνας. Ακόμα γνωρίζουμε ότι κάθε ηλεκτρονίου απέχει από τον ισχυρότατο πυρήνα μια διαφορετική απόσταση. Τα πιο κοντινά στον πυρήνα ηλεκτρόνια, πιθανότατα, νιώθουν να κατέχουν μέσα στο άτομο μια κυρίαρχη θέση σε σχέση με τα άλλα που βρίσκονται μακρύτερα. Με τον τρόπο αυτό μέσα στην κοινωνία των ηλεκτρονίων ενός ατόμου δημιουργείται μια «ιδιόμορφη κοινωνική στρωμάτωση» με μοναδικό κριτήριο-προσόν κάθε ηλεκτρονίου το ποσό της δύναμης που ασκεί πάνω του κυριαρχικά ο πυρήνας αφέντης, και ως εκ τούτου το πόσο πιο κοντά του βρίσκονται.

Τα δυστυχή ηλεκτρόνια δεν μπορούν να γνωρίζουν ότι όσο πιο κοντά βρίσκονται στο κέντρο της ελκτικής δύναμής του, τόσο περισσότερο χειραγωγούμενα και δέσμια είναι από αυτόν.

Και ακόμα δεν γνωρίζουν ότι ο αφέντης πυρήνας τα κρατάει κοντά του επειδή οι ενεργειακές δυνατότητες του είναι πολύ μεγαλύτερες από τις «φτωχές» εσωτερικές ενεργειακές δυνατότητες τους.

Δεν γνωρίζουν ότι όσο πιο μακριά βρίσκεται ένα ηλεκτρόνιο από τον πυρήνα του, τόσο μικρότερη είναι η δύναμη που αυτός ασκεί πάνω του αλλά και πολύ «μεγαλύτερη» η εσωτερική ενεργειακή του κατάσταση.

Αυτό δίνει στα εξωτερικά ηλεκτρόνια μια αξιοθαύμαστη δυνατότητα, να είναι πολύ πιο εύκολο για αυτά, προσλαμβάνοντας και ενσωματώνοντας στην ύπαρξη τους μικρά ποσά ενέργειας από το συμπαντικό περιβάλλον τους, να ξεφεύγουν εντελώς από τις δυνάμεις που τα φυλακίζουν, και να γίνονται «Ελεύθερα Ηλεκτρόνια».

Τελικά λοιπόν, ένα ηλεκτρόνιο γίνεται «Ελεύθερο» μόνο αν αποκτήσει εσωτερική ενέργεια τόσο μεγάλη όση χρειάζεται για να υπερνικήσει τη δύναμη που ασκεί πάνω του ο πυρήνας της δύναμης.

Όλα τα προηγούμενα μας διδάσκουν πολλά.

Όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στη γειτονιά ενός εξουσιαστικού κέντρου πιστεύουμε λανθασμένα ότι είμαστε πιο προνομιούχοι και δυνατοί.

Αγνοούμε όμως τη βασική αλήθεια της φύσης. Η γειτνίαση με την πηγή μιας δύναμης δηλώνει το πόσο αδύναμοι ενεργειακά είμαστε μέσα μας, πόσο πολύ χειραγωγούμενοι και υποτελείς και πόσο μακριά από την έννοια της «Ελευθερίας».

Και κάτι σημαντικό που ξεχάσαμε να πούμε:

«Το ηλεκτρόνιο είναι «στοιχειώδες σωμάτιο», δηλαδή ένα «ρεύμα ενέργειας», ενώ ο «πυρήνας» ως προϊόν της ένωσης πρωτονίων και νετρονίων είναι «Ύλη».

Και το ρεύμα ενέργειας, το «Ηλεκτρόνιο» έχει ως «αποστολή» του, μαζεύοντας ενέργεια από το συμπαντικό περιβάλλον του, να υπερνικά την «Ύλη» και να γίνεται «Ελεύθερο».

Το δίλημμα στο οποίο πρέπει να απαντήσουμε το έθεσε και ο Πλάτωνας. Αλυσοδεμένοι σκλάβοι μέσα στο «σπήλαιο» ή «ελεύθεροι», έξω από αυτό;

Όμως μην ξεχνάμε …

«Θέλει αρετή, πίστη, ελπίδα επιμονή, επιμονή και Τόλμη η εκτός σπηλαίου Ελευθερία».

Μόνο ένας μήνας είναι ο Αύγουστος… αλλά προλαβαίνουμε …

Καλό μήνα με υγεία, χαρά, ελπίδα και αισιοδοξία …

“Επειδή τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας συνεχίζουν να εξελίσσονται, κι ας είναι καλοκαίρι… Ας θυμηθούμε κάτι που ίσως ξεχάσαμε επειδή λέχτηκε και γράφτηκε πριν τέσσερα χρόνια.

Καλή συνέχεια του καλοκαιριού, καλή ξεκούραση, καλή δύναμη, με υγεία και αισιοδοξία …

Το πείραμα του κουτιού

Δρ Μάνος Δανέζης

https://www.manosdanezis.gr/tixaio/

Πολλές φορές έχουμε την αίσθηση ότι γύρω μας, σε όλα τα επίπεδα, επικρατεί το χάος, αταξία και οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας είναι εκτός ελέγχου και λογικής. Η αίσθηση του τυχαίου μας δημιουργεί αισθήματα φόβου εφόσον τα γεγονότα φαίνονται να εξελίσσονται χωρίς κανόνες και η μελλοντική πρόβλεψή τους είναι αδύνατη. Η αίσθηση αδυναμίας πρόβλεψης δημιουργεί υπέρμετρους φόβους εφόσον μας στερεί τη δυνατότητα προπαρασκευής για μελλοντικά δυσάρεστα γεγονότα.

 Όταν γεννιούνται μέσα μας τέτοια αισθήματα, ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας το «πείραμα του κουτιού»

Όντας μέσα στο κουτί

Έστω ότι βρισκόμαστε «μέσα» σε ένα κυβικό κουτί γεμάτο με ένα αέριο και επικρατεί μια «σταθερή θερμοκρασία» την οποία συντηρεί και ρυθμίζει ένας «εξωτερικός πειραματιστής». Συγχρόνως έχουμε την υπερφυσική δυνατότητα να μπορούμε να βλέπουμε τα μόρια του αερίου που στροβιλίζονται γύρω μας.
Τότε παρατηρώντας τις κινήσεις των μορίων του αερίου έχουμε την εντύπωση ότι δεν υπακούουν κανένα νόμο και απλά κινούνται σαν μεθυσμένα, χωρίς κανένας να μπορεί να προβλέψει την μελλοντική τους κίνηση. Κατά την διάρκεια της κίνησής τους, συνεχώς συγκρούονται μεταξύ τους και μετά από κάθε μια από τις χιλιάδες συγκρούσεις τους αλλάζουν τυχαία κατεύθυνση κίνησης. Γενικότερα έχουμε την αίσθηση ότι το τυχαίο αποτελεί τον βασικό κανόνα κίνησής τους.

Βγαίνοντας έξω από το κουτί

Ας βγούμε τώρα έξω από το κουτί και από εκεί ας μελετήσουμε την κίνηση των μορίων του ίδιου αερίου.

 Τότε, με μεγάλη ευκολία θα διαπιστώσουμε τρία βασικά γεγονότα τα οποία δεν ήταν δυνατόν να αντιληφθούμε όσο είμαστε μέσα στο κουτί:
α. Τελικά άσχετα αν το κάθε ένα από τα μόρια κάνει μια τρελή πορεία, κάθε στιγμή, την κάθε πλευρά του κυβικού κουτιού την χτυπάει ο ίδιος αριθμός μορίων. Αυτό σημαίνει ότι «τα μόρια γνώριζαν πολύ καλά που πάνε και ότι η κίνησή τους προσδιοριζόταν από ένα φυσικό νόμο (ένα σχέδιο δηλαδή) που δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε όσο είμαστε μέσα στο κουτί».
β. «Όσο πιο πολύ αυξάνει τη θερμοκρασία στο εσωτερικό του κουτιού ο εξωτερικός παρατηρητής, τόσο πιο βίαιες γίνονται οι συγκρούσεις μεταξύ των μορίων» και όλο πιο πολύπλοκες οι τροχιές τους λόγω, της αύξησης τόσο του αριθμού όσο και της βιαιότητας των συγκρούσεων.

«Αυτό σημαίνει ότι η βιαιότητα των συγκρούσεων των μορίων εξαρτάται από την βούληση του εξωτερικού πειραματιστή τον οποίο όμως, επειδή τώρα βρισκόμαστε έξω από το κουτί, μπορούμε να τον αντιληφθούμε» και κάποιες φορές να τιθασέψουμε την τάση του (για οποιουσδήποτε λόγους) να ανεβάζει όλο και περισσότερο την θερμοκρασία (αυξάνοντας την βιαιότητα των συγκρούσεων).
γ. Όσο πιο πυκνό είναι το αέριο, δηλαδή όσο πιο πολλά μόρια υπάρχουν στη μονάδα του χώρου, τόσο περισσότερες και πιο βίαιες είναι οι συγκρούσεις μεταξύ των μορίων.

Η εφαρμογή του φαινομένου του κουτιού στην κοινωνία των ανθρώπων

Επειδή, παρά περί του αντιθέτου αντίληψη του Δυτικού πολιτισμού, «η κοινωνία των ανθρώπων παρουσιάζει τα ίδια χαρακτηριστικά με μια συλλογή μορίων», μπορούμε να αντιληφθούμε ότι αν θέλουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας, στη διάρκεια μιας περιόδου όπως αυτή που διανύουμε σήμερα, θα πρέπει να βγούμε από το κουτί.

 Τότε θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε: α. «Το σχέδιο το οποίο κατευθύνει τους ανθρώπους- μόρια προς έναν τελικό σκοπό»

 β. «Τον πειραματιστή» που κατά το δοκούν ανεβάζει περισσότερο την θερμοκρασία του περιβάλλοντος των ανθρώπων –μορίων προκειμένου να κάνει όλο και πιο βίαιες τις συγκρούσεις μεταξύ τους.

 γ. Το γεγονός ότι «οι συγκρούσεις γίνονται πιο βίαιες σε περιοχές μεγάλης πυκνότητας ανθρώπων – μορίων (πχ πυκνοκατοικημένες χώρες και πόλεις)»
Μετά όλα τα προηγούμενα και με στόχο να κατανοήσουμε το τι γίνεται γύρω μας και να προετοιμαστούμε για τα μελλούμενα, ας βγούμε έξω από το κουτί μιας πλαστής τοπικότητας και ας διαβάσουμε προσεκτικά και όχι σαν ένα απλό ανάγνωσμα, το κείμενο της ανάρτησης της 20ης Αυγούστου 2015

https://www.manosdanezis.gr/wp-content/uploads/2017/08/44_fp.pdf

Και μην ξεχνάμε όμως ότι: «ακόμα και αν βγούμε έξω από το κουτί και αντιληφθούμε τι συμβαίνει μέσα του, κανένας δεν αποκλείει ότι ένα νέο αόρατο κουτί ίσως μας περιβάλλει, του νόμους του οποίου πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς να καταλάβουμε και να ελέγξουμε».

https://www.youtube.com/watch?v=GS80muAp5zM

Ρωμιοί είναι αυτοί, ανάθεμά τους! Αν δεν μας τύχαιναν στη στράτα μας, θα ’χε φάει τώρα η Τουρκιά τον κόσμο!

(ο πασάς στο «Ο Χριστός ξαναστρώνεται»)

Ποιος είναι ο σκοπός του αγώνα τούτου; Έτσι ρωτάει ο κακομοίρης, συμφεροντολόγος  νους του ανθρώπου, ξεχνώντας πως η Μεγάλη Πνοή δε δουλεύει μέσα σε ανθρώπινο καιρό, τόπο κι αιτιότητα.

(«Ασκητική»)

Δεν πειράζει πατέρα τέλεψες το χρέος σου: γέννησες γιο ανώτερο σου στάσου εδώ σημαδούρα, εγώ θα πάω πιο πέρα.

(«Αναφορά στον Γκρέκο»)

Νίκος Καζαντζάκης

…Βαρύς ο κόσμος για να τον ζήσεις

Όμως για λίγη περιφάνεια το αξίζει

…Ο Ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς

κρατάμε την παλάμη μας στο στόμα εντρομοι

Οδυσέας Ελύτης

Προτείνουμε την παρακολούθηση μιας συνέντευξης του Δρ. Μάνου Δανέζη, με την Ιωάννα Σκόνδρα και τον Δαμιανό, στο skouliki.net, πριν 7 χρόνια… Μάιο 2013, πάνω σε θέματα που ήδη αντιμετωπίζουμε σήμερα, και τα οποία θα μας απασχολήσουν δραματικά τα επόμενα χρόνια ως άτομα και ως έθνος

https://www.youtube.com/watch?v=l5glrHpW4Vg

«Ζήσε και δράσε μέσα στον κόσμο σου σαν τον άνεμο, που ενώ μαστιγώνει όλα εκείνα με τα οποία συγκρούεται, συγχρόνως γεμίζει και ζωογονεί τα πάντα χωρίς να τα μάχεται.

Να θυμάσαι πως το μάζεμα της γνώσης δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά το μέσον προσέγγισης της ψυχικής σου γαλήνης και τελείωσης. Για το άγγιγμα όμως της γαλήνης και της τελείωσης, δεν χρειάζεται παρά ο όγκος της γνώσης που το δοχείο του νου σου χωράει.

Αν το δοχείο παραγεμίσει, θα ξεχειλίσει, και τότε θα χαθεί η ηρεμία και η γαλήνη που επιδιώκεις.

Κράτα το σώμα και το νου ενωμένα, χωρίς να χάνεις την επαφή σου με την πραγματικότητα. Προσέγγισε τα ιδανικά σου χωρίς να κρατάς παθητική στάση απέναντι στη ζωή

Να δημιουργείς και να νοιάζεσαι για τους γύρω σου χωρίς να προβάλλεις κυριότητα και να ζητάς ανταμοιβή. Να καθοδηγείς χωρίς να εξουσιάζεις

Για να βρίσκεσαι μπροστά στην εκτίμηση της κοινωνίας, την οποία οφείλεις να διδάσκεις με το παράδειγμά σου, πρέπει να την ακολουθείς. Για να βρίσκεσαι πάντα μέσα στη ροή των γεγονότων, θα πρέπει με συνέπεια να αυτο εξαιρείσαι. Μια ζωή στερημένη ιδιοτέλειας δίνει στον άνθρωπο το μεγαλύτερο όφελος».

Θέλω να υπενθυμίσω σε κάποιους, ότι δεν πρέπει να ξεχνάνε  ότι «τα αγωνιστικά εύσημα» της νιότης μας δεν μπορούν να αποτελούν εξαργυρώσιμα «ασφαλιστικά ένσημα» των μελλοντικών φιλόδοξων κοινωνικών σκοπιμοτήτων μας».

Τα «στερνά τιμούν τα πρώτα»

«Όλα τώρα αρχίζουν»

Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες

Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ.

Με τι σίδερο, με τι πέτρες, τι αίμα, τι φωτιά

Αύριο χιλιάδες νέοι άνθρωποι και παιδιά θα βρίσκονται στο δρόμο και ακόμα περισσότεροι θα τους παρακολουθούν μέσω των μέσων ενημέρωσης.

Οι «εξουσίες» και οι “δυνάμεις ασφαλείας” οφείλουν να είναι προσεκτικές και όχι πλέον δικαιολογίες … οι νέοι και τα παιδιά αποτελούν το μέλλον του τόπου … και το μέλλον είναι αυτό που πάντα δικάζει το παρόν

Και να θυμούνται:  «Οι ιδέες  δεν πεθαίνουν με την βία. Απλά με τη βία αποκτούν μέλλον και ρίζες»

Κάποτε θα έρθουν να σου πουν…

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος

«Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πως σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί
που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Όταν οι Νέοι μας βρίσκονται στους δρόμους δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι  ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσμο Άνθρωποι που δεν ανέτρεψαν «ποτέ», και «τίποτα», από όσα τους έμαθαν οι δάσκαλοί τους.

Πρέπει να θυμόμαστε αυτό που ανέφερε ο Bertrand Rusell: «Πιστεύω ότι ο κύριος στόχος της Παιδείας πρέπει να είναι να σπρώχνει τους νέους να ερευνούν και να αμφιβάλουν για όλα όσα θεωρούνται γενικώς αποδεκτά. Εκείνο που έχει σημασία είναι η ανεξαρτησία της σκέψης»