Απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay με τίτλο «Να σου πω μια ιστορία»

“Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.

Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;

Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα – ευτυχώς για μένα – ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.

Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.

… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο παραδέχτηκε  την αδυναμία του και υποτάχθηκε στη μοίρα του.

Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…”

Όλοι είμαστε λίγο-πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.

Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω”.

Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις ακόμα μια φορά με όλη σου την ψυχή…

Με όλη σου την ψυχή!

Την περίοδο πριν τις Ευρωεκλογές πολλές φορές μου ζητήθηκε να διατυπώσω την άποψή μου και αρνήθηκα. Ο λόγος ήταν ότι είχα διαπιστώσει ότι το ζητούμενο δεν ήταν ένας γόνιμος προβληματισμός και διάλογος μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών για τα αίτια και της αφορμές της κατάρρευσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά μια στείρα αντιπαράθεση προσώπων, και ομάδων με στόχο την προσωπική συμμετοχή τους στα αντιμαχόμενα κέντρα μιας, έστω καταρρέουσας  ευρωπαϊκής εξουσιαστικής δομής. Αποτελεί βαθιά μου πίστη ότι αν κάποιος έχει κάτι να πει για να ενημερώσει τους συμπολίτες του, πρέπει να τους το πει πολύ πιο πριν τις κάλπες, δίνοντάς τους το χρόνο να σκεφτούν, να ενημερωθούν και να αποφασίσουν και όχι κατά την διάρκεια μιας ακραίας πολωμένης προεκλογικής περιόδου με στόχο την υπόδειξη ψηφοδελτίων και προσώπων.

«Μιλώ» στους συμπολίτες μου δεν σημαίνει μια προσπάθεια «χειραγώγησής» τους μπροστά στις «κάλπες»..

Σήμερα όπως είχα υποσχεθεί, μετά το πέρας των Ευρωεκλογών, παραθέτω τις απόψεις μου για την Ευρώπη, καθώς και για τα προβλήματα και τις σκέψεις μου για το μέλλον της. Αυτές οι απόψεις και οι σκέψεις μου δεν είναι καινούργιες αφού δημοσιοποιούνται στον καθημερινό και περιοδικό τύπο, εδώ και περισσότερες από δύο δεκαετίες και είναι καταγραμμένες για ελεύθερη ανάγνωση στην ιστοσελίδα μου στο πεδίο «Μαζί με τους Πολίτες».

Continue Reading

Ευάγγελος Αποστολάκης, Υπουργός Εθνικής Άμυνας (20/6/2019):

“ Αν πάμε σε σύγκρουση με την Τουρκία, θα είμαστε μόνοι μας”

Μα πάντα μόνοι μας πολεμάγαμε, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο…

Το μόνο που μας βοηθάει είναι ότι τις στιγμές των Εθνικών κρίσεων ξεχνάμε τη διχόνοια που κατατρώει τις Εθνικές σάρκες μας.

και να μην ξεχνάμε ότι ο Ηρόδοτος αναφέρει:

 “Όταν ο Ξέρξης είπε στον Δημάρατο, «θα έρθω και θα πάρω την Ελλάδα σε έναν περίπατο», εκείνος του απάντησε: «Προσέξετε, βασιλεύ, γιατί οι Έλληνες είναι μεν χωρισμένοι σε πόλεις, αλλά όταν θα έρθει ο ξένος θα είναι σαν ένα χέρι δεμένο». Και τον ρωτάει ο Ξέρξης, γιατί; Και ο Δημάρατος απάντησε: «για το ομόηθες, το ομόθρησκον, το όμαιμον και το ομόγλωσσον». 

20 Δεκεμβρίου 1915 – 5 Ιουλίου 1995

(πιθανή απόδοση στα ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος)

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή

κόψ’ τη φωνή σου

σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:

“σώπα”.

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε :”εσένα τι σε νοιάζει;

Σώπα!”

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

“κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….

σώπα!”

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
“Τι σε νοιάζει εσένα;”, μου λέγανε,
“θα βρεις το μπελά σου,

σώπα”.

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

“Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνει ,

 σώπα”

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και

ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε

“Σώπα”.

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :

“Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα.

Σώπα”

Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,

με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του

“Σώπα“.

και μαζευτήκαμε πολλοί

μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ.

Εύκολα , μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το “Σώπα”.

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου

και κάνε την να σωπάσει.

Κόψε την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,

χωρίς να μιλάς να λες “έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς”

Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,

θα γίνεις φαφλατάς ,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψε την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα έρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,

με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!….

Δρ Μάνος Δανέζης

Αστροφυσικός

Αυτές τις κρίσιμες  σε Εθνικό επίπεδο  στιγμές, μπροστά στην ταχύτατα επερχόμενη παγκόσμια  λαίλαπα θα πρέπει όλοι,  πολίτες και ηγεσίες, να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων.

Η μόνη εγγύηση του μέλλοντός μας είναι η ομοψυχία και η διατήρηση της ενότητάς μας. Αυτά που μας ενώνουν  είναι απείρως περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Η καλλιεργούμενη από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες νέα διάρρηξη του εσωτερικού μετώπου πρέπει να σταματήσει με παρέμβαση της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών.

Οι  πολίτες, όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, ξεπερνώντας τις προσωπικές αδυναμίες και σκοπιμότητες,  μπορούν να επιβάλουν  την ενότητα και των ηγεσιών τους εφόσον μόνο αυτοί μπορούν να τις  «εκβιάσουν» με στέρηση αυτού που μόνο τους ενδιαφέρει, της «εξουσίας».

Ο «Νέος Μεγάλος Πόλεμος» επιβολής της συμφωνημένης  νέας επαναχάραξης των σφαιρών επιρροής βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη … Πλησιάζει για να ολοκληρωθεί στην περιοχή μας. Στόχος η παγκόσμια ενεργειακή κυριαρχία… Ας θυμηθούμε τα λόγια του Εθνικού μας ποιητή Δ. Σολωμού βγαλμένα μέσα από τις εμπειρίες των δεινών του Έθνους μας …

Η Διχόνοια

(Από τον Εθνικό μας ύμνο)

…Απ’ εσάς απομακραίνει κάθε δύναμη εχθρική·αλλά ανίκητη μια μένει που τες δάφνες σάς μαδεί…·

Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας, και συ.

Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.

Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην ‘πωθή, πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.

Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: Εάν μισούνται ανάμεσό τους Δεν τους πρέπει ελευθεριά…

Οι καιροί ου μενετοί

Από την Ομογενειακή Διαδικτυακή εφημερίδα “The New Hellenic Times”

https://thenewhellenictimes.com/dr-manos-danezis-i-koinonia-tis-ypokrisias/

Δρ Μάνος Δανέζης,

Αστροφυσικός

Ένα από τα δραματικότερα ερωτήματα που διατυπώνονται όλο και εντονότερα στην εποχή μας είναι, το κατά πόσον οι κανόνες και οι νόμοι περί δικαίου, νομιμότητας και ήθους, οι οποίοι καθορίζουν τις κοινωνικές σχέσεις των πολιτών μπορούν, στο πλαίσιο της κοινωνικής δομής που βιώνουμε, να αποτελέσουν το πλαίσιο λειτουργίας και των πολιτικών, ως εκφραστών του κράτους και της πολιτείας.

Continue Reading

Απρίλιος 2, 2019

Άρθρο του Δρ Μάνου Δανέζη

Αστροφυσικού του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

στην Ομογενειακή Διαδικτυακή Εφημερίδα

The New Hellenic Times

https://thenewhellenictimes.com/to-fantasma-tis-dimokratias/

Η «Δημοκρατία», κατά τους Προσωκρατικούς θεμελιωτές της, δεν είναι απλά ένα «εκλογικό» σύστημα, αλλά βασικά ένα πλέγμα αξιών τις οποίες αν κατακτήσουν οι πολίτες, μπορούν να εκλέγουν «Ηγέτες» ικανούς, άξιους και έντιμους.

Για να διακρίνουμε την ποιότητα της Δημοκρατίας μιας κοινωνίας, κατά τον Δημόκριτο, θα πρέπει να ελέγξουμε το αν οι πολίτες και οι ηγέτες που επιλέγουν πληρούν μια σειρά προϋποθέσεων.

Continue Reading

Το μέλλον του παρελθόντος μας*

Η κατάρρευση των μύθων

 Δρ Μάνος Δανέζης

Αστροφυσικός

Το Δυτικό πολιτικό σύστημα

Το δυτικό πολιτικό σύστημα, παρά τις κάποιες περί του αντιθέτου απόψεις, στηρίχθηκε ιστορικά στην κοινωνική φιλοσοφία της «Αριστοκρατίας». Η ουσιαστική έννοια του όρου προκύπτει από τη ρίζα της λέξης που σημαίνει η «κυριαρχία των αρίστων». Το νόημα της έννοιας «άριστος» μπορούμε να το βρούμε αναλυμένο σε όλα τα κείμενα του Αριστοτέλη, αλλά και πολλών άλλων Ελλήνων φιλοσόφων.

Continue Reading