Η φτώχεια (που παρατηρείται) μέσα στο δημοκρατικό πολίτευμα είναι τόσο προτιμότερη από τη δυναστική «ευδαιμονία», όσο (προτιμότερη είναι) η ελευθερία από τη δουλεία. (Δημόκριτος 251)
(«Η εν δημοκρατίηπενίητής παρά τοις δυνάστησι (δυνάσταις) καλεομένηςευδαιμονίης τοσούτον εστίν αιρετωτέρη, οκόσον (οπόσον) ελευθερίηδουλείης», Δημ. 251.)
Ο φιλόσοφος είναι απλά ένας φίλος της σοφίας και όχι πάντα σοφός . Ο φιλόσοφος , όσο μένει δεμένος με τις δογματικές και ωφελιμιστικές του απόψεις, παραμένει απλά «Homo» (άνθρωπος).
Πρέπει να καταλάβει ότι μόνο ανατρέποντας μέσα του τα ξεπερασμένα και μη λειτουργούντα πλέον δόγματά του, θα μεταβληθεί σε «Homo Sapiens» (σοφό Άνθρωπο)
Οι Μεγάλοι Θετικοί Επιστήμονες όπως ο Al. Einstain, δεν έγραφαν μονάχα εξισώσεις. Βασικά ήταν οραματιστές μιας νέας επιστημονικής γνώσεις στενά συνδεδεμένης με τον Άνθρωπο και την σχέση του με το Σύμπαν.
Με τους μεγάλους αυτούς διανοητές μπορεί να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε αλλά είναι αυτοί που μας δίδαξαν τι σημαίνει επιστήμη και πως αυτή πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο και τις υλικές και πνευματικές τους ανάγκες.
Οι επιστημονική έρευνα του Έλληνα καθηγητή του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον Κώστα Σκενδέρη.
Ο Κώστας Σκενδέρης είναι καθηγητής Μαθηματικών Επιστημών και διευθυντής του ερευνητικού κέντρου STAG στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν τη θεωρία της σχετικότητας, την κοσμολογία, την κβαντική θεωρία και τη θεωρία των χορδών.
Κάποτε ένα μουσικό περιοδικό μου ζήτησε να περιγράψω ολόκληρη τη ζωή μου μέσα από τα τραγούδια που άκουγα και με συγκινούσαν, το soundtrack δηλαδή της ζωής μου. Το κείμενο αυτό γράφτηκε, παραδόθηκε, αλλά το περιοδικό έκλεισε και ως εκ τούτου το άρθρο δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Αυτό το Πάσχα το βρήκα και το μεταφέρω εδώ …
Το Soundtrack της ζωής μου
Μάνος Δανέζης
Γεννημένος στα δρομάκια του μεταπολεμικού Κεντρικού Πειραιά, από φτωχή οικογένεια το μόνο που μπορώ να φέρω στη μνήμη μου από τα παιδικά μου χρόνια είναι μια αρμονική σύνθεση ήχων, χρωμάτων οσμών και εικόνων. Μια εποχή που και το ραδιόφωνο ήταν ένα είδος πολυτελείας, στην αυλή του σπιτιού μας ζευγάρωναν διαφορετικοί ήχοι.
