All Posts By
Σκέψεις για το τι σημαίνουν στην πραγματικότητα οι έννοιες του «Παρελθόντος» του «Παρόντος» και του «Μέλλοντος»
Δρ Μάνος Δανέζης
Αρχικά θα πρέπει να υπενθυμίσουμε κάτι στο οποίο αναφερόμαστε εδώ και πολλά χρόνια ότι δηλαδή: «‘Όταν μελετάμε οποιοδήποτε αντικείμενο μέσα στο Σύμπαν, μελετάμε την συμπεριφορά του την στιγμή που εξέπεμψε το φώς που συλλέξαμε, δηλαδή παλιότερα».
Αυτό σημαίνει ότι μελετώντας τις εικόνες των μακρινών αστρικών αντικειμένων δεν μελετάμε το παρόν τους, δηλαδή το πως είναι τώρα που το παρατηρούμε, αλλά τις παρελθοντικές εικόνες του, δισεκατομμύρια χρόνια πριν όταν τις εξέπεμψε.
Δηλαδή οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε μέσω των αισθήσεών μας στο Σύμπαν, δεν είναι η πραγματικότητα του «Τώρα» του, αλλά ένα σύνολο, ίσως παραμορφωμένων, παρελθοντικών εικόνων του.
Τελικά η αισθητή εικόνα του σύμπαντος αποτελεί μια εικόνα ένα matrix
Το προηγούμενο γεγονός επιβεβαιώνει τόσο τα πειραματικά αποτελέσματα της Νευροφυσιολογίας όσο και τα συμπεράσματα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας
Αυτό όμως σημαίνει ότι ο Ανθρώπινος Βιοϋπολογιστής έχει τρεις δυνατότητες (βλέπε εικόνα):
1.Να καταγράφει στον σκληρό δίσκο του ένα σύνολο συμπαντικών πληροφοριών οι οποίες αναμένουν με κάποια χρονική διάταξη, να υποστούν επεξεργασία. Όπως έχει ήδη αναφερθεί οι πληροφορίες καταγράφουν, με μια χρονική σειρά, χρονικούς φλοιούς (Νόμος του Hubble) παρελθοντικών εποχών του Σύμπαντος. Με λίγα λόγια, στον σκληρό δίσκο του, κάθε άνθρωπος έχει καταγράψει γεγονότα κάποιου «Μελλοντικού Βάθους».
Το πόσο και ποιο είναι αυτό το βάθος ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο και από εποχή σε εποχή, αναλόγως της δομής του ανθρώπινου βιοϋπολογιστή.
2.Να εξωτερικεύει άμεσα τις ήδη επεξεργασμένες πληροφορίες και να δημιουργεί την εκάστοτε άμεση «Αντικειμενική Πραγματικότητα», η οποία δεν αποτελεί παρά μια αντίληψη παρελθοντικών στιγμών του Σύμπαντος.
Με τον τρόπο αυτό, σε θεωρητικό ακόμα επίπεδο, αν θεωρήσουμε ότι η «Φύση» δημιούργησε το πρωτογενές γεγονός της συγκρότησης ενός φυσικού Σύμπαντος, ο «Ανθρώπινος Βιοϋπολογιστής» έχει τη δυνατότητα μετασχηματισμού της τελικής μορφής και εξέλιξης των αρχικώς δημιουργηθέντων γεγονότων και πληροφοριών.
3.Να αποθηκεύει τις επεξεργασμένες πληροφορίες και να δημιουργεί αυτό που αναφέρεται ως «Ανθρώπινη Ανάμνηση».
Το ενδιαφέρον εστιάζεται όμως στην πρώτη δυνατότητα του Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή, να αποθηκεύει ανεπεξέργαστες παρελθοντικές συμπαντικές πληροφορίες που θα αποτελέσουν τη Μελλοντική Αντικειμενική Πραγματικότητα, η οποία ακόμα είναι άρρητη (ανέκφραστη, μη αντιληπτή).
Οι πληροφορίες αυτές δεν αποτελούν ακόμα αντικειμενικά γεγονότα, ούτε αναμνήσεις. Γι’ αυτά μπορούμε ίσως να έχουμε μια «Προδιάθεση» ή μια «Προαίσθηση» για το τι θα μπορούσαν να είναι στο μέλλον.
Το γεγονός αυτό, πιθανότατα, δεν αποκλείει τη δυνατότητα κάποιων πιο ευαίσθητων ανθρώπων-δεκτών να καταγράφουν γεγονότα μεγαλύτερου χρονικού βάθους από άλλους λιγότερο ευαίσθητους (ενεργειακό κατώφλι).
Δηλαδή, σε κάποιες περιπτώσεις, υπάρχει η πιθανότητα κάποιος να αντιλαμβάνεται κάποια γεγονότα, που ένας μέσος και κοινός ανθρώπινος βιοϋπολογιστής τα τοποθετεί στο παρελθόν ή στο μέλλον.
Κάτι τέτοιο δεν αντιβαίνει την επιστημονική λογική, αφού το σύνολο των γεγονότων είναι παρελθοντικά, δηλαδή έχουν ήδη συμβεί
Μετά τα προηγούμενα στην περίπτωση που κάποιος άνθρωπος έχει τη δυνατότητα αντίληψης γεγονότων μεγάλου «παρελθοντικού βάθους», λέμε ότι έχει «Ισχυρή Μνήμη».
Αντίστοιχα ίσως, αν κάποιος έχει τη δυνατότητα αντίληψης γεγονότων μεγάλου «μελλοντικού βάθους» θα πρέπει να λέμε ότι έχει «Δυνατή Προαίσθηση».
Συμπεράσματα
Ας Θυμηθούμε: Μέσα στο Σύμπαν ουσιαστικά δεν υφίστανται παρά «παρελθοντικά γεγονότα».
Άρα «Μέλλον», όσον αφορά τον Συμπαντικό Μεγάκοσμο, ονομάζουμε τα παρελθοντικά γεγονότα τα οποία δεν έχει ακόμα επεξεργαστεί ο Βιοϋπολογιστής μας ενώ «Παρελθόν», ονομάζουμε τα παρελθοντικά γεγονότα τα οποία ήδη έχει επεξεργαστεί και διαμορφώσει ο Βιοϋπολογιστής μας και έχουν καταχωρηθεί στην μνήμη του.
Με βάση τον αυτό συλλογισμό το «Τώρα», δηλαδή το «Παρόν», διαρκεί τόσο χρόνο όσο χρειάζεται ο Ανθρώπινος Βιοϋπολογιστής να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που συλλέγουν τα αισθητήρια όργανα και να τις αποδώσουν στη συνείδηση ως αντικειμενική πραγματικότητα.
Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται η αίσθηση του «Προσωπικού Χρόνου» (δεν έχει καμιά σχέση με την έννοια της γήρανσης του ανθρώπου). Έτσι πολλές φορές, σε περιόδους χαράς, νιώθουμε το χρόνο να κυλάει γρήγορα, αφού ο βιοϋπολογιστής μας επεξεργάζεται ταχύτατα τις προσφερόμενες πληροφορίες. Αντιθέτως σε ψυχικές περιόδους δύσκολες ή αδιάφορες, ο χρόνος κυλάει αργά, αφού η επεξεργασία των εξωτερικών δεδομένων γίνεται σε πολύ αργούς ρυθμούς.
Εκτός όμως από τον Προσωπικό Χρόνο, μπορούμε να διακρίνουμε τον «Κοινωνικό Χρόνο», ο οποίος ταυτίζεται με τον «Ανθρωπίνως Μετρούμενο Χρόνο». Αυτό συμβαίνει εφόσον ο Άνθρωπος είναι μέρος μιας κοινωνικής ομάδας που κατοικεί σε έναν περιορισμένο Κοσμικό Χώρο μια περιορισμένη χρονική περίοδο*
* Στην περιορισμένη αυτή Κοσμική Περιοχή, και περίοδο δράσης μιας κοινωνίας, η πυκνότητα της ύλης, άρα και η καμπυλότητα του χώρου, έχουν συγκεκριμένη τιμή. Αυτό σημαίνει ότι η διάρκεια της μετρούμενης μονάδας χρόνου έχει συγκεκριμένη διάρκεια για όλους τους ανθρώπους αυτής της κοινότητας. Τούτο δημιουργεί την ψευδαίσθηση της παγκοσμιότητας του Κοινωνικού Χρόνου και του δεδομένου της διάρκειας μιας καθορισμένης μονάδας του
Δεν αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι, σε κάποιες άλλες περιοχές του σύμπαντος, ή σε κάποιες άλλες παρελθοντικές ή μελλοντικές περιόδους, η καμπυλότητα του χώρου, άρα και η διάρκεια του «κοινωνικού χρόνου», δεν ταυτιζόταν ή δεν θα ταυτίζεται αντίστοιχα με τον σημερινό Κοινωνικό Χρόνο. Ο σημερινός Κοινωνικός Χρόνος αποτελεί ένα απλό στιγμιότυπο του Συμπαντικού Χρόνου.
«Ανάσταση» και «Πρωτομαγιά» φέτος μαζί ..»,
και στο πολύ κοντινό «Αύριο», το αναμενόμενο από «παλαιά» «Πάσχα» της Νέας Ανθρώπινης Ύπαρξης.
Πάσχα σημαίνει «Διάβαση», «Πέρασμα»
Με Υγεία λοιπόν , Αισιοδοξία, Κουράγιο, Υπομονή και Αλληλεγγύη για να διασχίσουμε Όλοι Μαζί το «Νέο Δύσκολο Πέρασμα» που ανοίγεται μπροστά μας, προς τις προκλήσεις του Μέλλοντός μας
«Μεγάλη Πέμπτη», Ημέρα Παθών και Σταύρωσης. Μέρα εξαντλητικών Πόνων, και Εξευτελισμού της Ανθρώπινης φύσης Του. Μια ημέρα περισυλλογής και όχι μέρα «Εορτασμών».
Σήμερα είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο μια γενναία αντιμετώπιση της περιόδου των Παθών μας μπορεί να μας απελευθερώσει από τα δεσμά των ψευδαισθήσεων του «Homo Sapience».
«Μεγάλη Τετάρτη» αύριο για εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο..
Μια μέρα θύμησης Κάποιου που δεν δείλιασε να μιλήσει Ελεύθερα μπροστά στους άδικους και ωφελιμιστές διώκτες Του …
Ας μην κάνουμε υποκριτικά ότι δεν καταλαβαίνουμε τις αλληγορίες των εξιστορήσεων …
Τελικά δεν πρέπει να στεκόμαστε στο όνομα του «Προσώπου» το οποίο έχει το κουράγιο να εκφράζει τις μεγάλες αλήθειες πληρώνοντας με τη ζωή του το κουράγιο του, αλλά «στο τι λέει».
Όποιος τολμά να μιλά την γλώσσα της Αλήθειας μπροστά στους άδικους διώκτες του, την ώρα που τον δικάζουν, και γνωρίζει ότι θα τον καταδικάσουν σε θάνατο, αξίζει, αν μη τι άλλο, «τον απέραντο σεβασμό μας».
Όσοι δεν σέβονται, με λόγια ή πράξεις, αυτά τα πρόσωπα, απλά ανήκουν στις ομάδες ανθρώπων οι οποίες αντιμάχονται, όχι τα πρόσωπα, αλλά τις μεγάλες ιδέες και αξίες που αυτά διατυπώνουν και υπερασπίζονται με το αίμα τους.
Ποιος δεν συμφωνεί με Κάποιον που τόλμησε, σε μια εποχή απόλυτης «ανελευθερίας», απευθυνόμενος στους «δεσμώτες» Του, μπροστά σε ένα «φρικτά» καταπιεζόμενο Λαό, να αρθρώσει τα επόμενα ….
Ουαί υμίν «γραμματείς» και «φαρισαίοι» υποκριτές … (Μκ 12,38-40. Λκ11,37-52. 20,45-47)
…Δένετε βαριά και δυσβάστακτα φορτία, και τα θέτετε πάνω στους ώμους των ανθρώπων, αλλά εσείς ούτε το δάχτυλό σας δεν κουνάτε για να βοηθήσετε, και όλα τα έργα σας τα κάνετε, για να σας δουν με θαυμασμό οι άνθρωποι.
… Αλίμονο όμως σ’ εσάς, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κατατρώτε τις οικίες των χηρών και για πρόφαση κάνετε μακριές προσευχές.
..Οδηγοί τυφλοί, που διυλίζετε το κουνούπι, αλλά καταπίνετε την καμήλα. Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί καθαρίζετε το απέξω του ποτηριού και του πιάτου, ενώ από μέσα είναι γεμάτα από αρπαγή και ακράτεια. …Αλίμονο σ’ εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές, γιατί μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οι οποίοι απέξω βέβαια φαίνονται ωραίοι, αλλά από μέσα είναι γεμάτοι από οστά νεκρών και από κάθε ακαθαρσία. Έτσι κι εσείς απέξω βέβαια φαίνεστε στους ανθρώπους δίκαιοι, αλλά από μέσα είστε γεμάτοι υποκρισία και ανομία
Γιατί θα πρέπει πάντα να Σταυρώνουμε «Αυτούς» που λίγο πριν Δοξάζαμε στην είσοδο της Ιερουσαλήμ;
Γιατί γιορτάζουμε πάντα την Ανάσταση «Αυτών» που λίγο πριν Σταυρώσαμε
Η απάντηση στα δύο «Γιατί» είναι: «Επειδή τελικά αναγνωρίζουμε τα λάθη μας».
Όμως τότε γιατί συνεχίζουμε να Σταυρώνουμε όσους τελικά θα «Αναστήσουμε»;
“Απατηλός Λόγος”, είναι ο Λόγος ο οποίος δεν εξυπηρετεί αυτούς στους οποίους “απευθύνεται”…
αλλά αυτούς που τον “εκφέρουν”
Το 1974 γιορτάζαμε τραγουδώντας την επάνοδο της δημοκρατίας στην Ελλάδα, υποσχόμενοι ότι δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν και την 21 Απριλίου 1967 η δημοκρατία οδηγήθηκε στο «απόσπασμα».
Ας θυμηθούμε ότι : «Η Δημοκρατία δεν αποτυγχάνει ποτέ. Απλά, πολλές φορές, οι χειριστές και οι διαχειριστές της αποτυγχάνουν και την διασύρουν». Για το λόγο ας μην ξεχνάμε να τραγουδάμε τα «τραγούδια της Φωτιάς», έτσι για να μη ξεχνιόμαστε, και να «μην μας ξεχνάνε»…
Τα Τραγούδια της φωτιάς
Με αφορμή και επίκεντρο τη μαγνητοσκόπηση δύο πολύ σημαντικών συναυλιών, αυτής που έγινε στο Στάδιο Καραϊσκάκη με το Μίκη Θεοδωράκη και αυτής που έγινε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού με το Γιάννη Μαρκόπουλο, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας (Ιούλιος 1974) καθώς επίσης και άλλες μαζικές εκδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς για την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου. Η ταινία αποτυπώνει με γλαφυρότητα και συνέπεια το κλίμα που επικρατούσε μετά την πτώση της Χούντας. Κατά την διάρκεια της ταινίας μιλάει ο αγωνιστής Χρήστος Ρεκλείτης, που έλαβε μέρος στην Αντίσταση εναντίον της δικτατορίας, και ο οποίος περιγράφει όλα τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη στα χέρια της Ασφάλειας κατά τη διάρκεια της επταετίας, κατονομάζοντας στη διήγησή του, όλους τους βασανιστές του.
Ο Νίκος Κούνδουρος έχει πει για την ταινία αυτή: «Το μόνο ντοκιμαντέρ που έχω φτιάξει, μια ταινία συντεθειμένη από φωνές και αιτήματα όπως αυτά διαμορφώθηκαν στους δρόμους της Αθήνας αμέσως μετά την παλινόρθωση της Δημοκρατίας. Μια ταινία ωδή στη λευτεριά».
Φίλε μου
Ο «Κόσμος» είναι γεμάτος από «Καλούς» ανθρώπους,
που κάνουν πολύ «κακές» και «ανόητες» πράξεις …
Ας μην προσποιούμαστε ότι δεν γνωρίζουμε το γιατί.
Όλοι μας το ξέρουμε αλλά …
