Ένας φτωχός οικογενειάρχης, που ζούσε σε ένα δωμάτιο με την πολυμελή οικογένειά του, πήγε στον Χότζα και του παραπονέθηκε:. «Αγαπητέ μου Χότζα, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να ζούμε η γυναίκα μου και εγώ, τα τόσα μας παιδιά και οι συγγενείς όλοι μαζί σ΄ ένα δωμάτιο, συμβούλεψέ μας τι να κάνουμε». Τότε ο Χότζας τον ρώτησε αν έχει ζώα στην αυλή του. «Έχω», του απάντησε. «Τότε απόψε βάλε και τις όρνιθες μαζί σας μέσα στο σπίτι», τον συμβούλεψε ο Χότζας.

 Τις βάζει ο άνθρωπος και πάει το επόμενο πρωί στον Χότζα. «Αγαπητέ μου Χότζα, είμαστε χειρότερα τώρα, σκάσαμε όλοι μαζί και με τα ζώα».

 «Έχεις και άλλα ζώα;», τον ρώτησε ο Χότζας. «Έχω», είπε ο άνθρωπος, «σκύλο και γάτο». Τότε «Απόψε βάλε και αυτά μαζί σας». Τα βάζει ο καημένος και το επόμενο πρωί πάει ξανά στο Χότζα κλαίγοντας απαρηγόρητα. Ο Χότζας όμως τον ρωτάει και πάλι, μήπως «έχεις και κανένα γάιδαρο στην αυλή»; «Ναι», του απαντά ο άνθρωπος. «Απόψε βάλε και αυτόν και έλα πάλι αύριο».

Την επομένη ο φτωχός άνθρωπος τον επισκέπτεται πάλι περισσότερο απαρηγόρητος. Τότε ο Χότζας του λέει: «Απόψε βγάλε το γάιδαρο έξω και έλα αύριο». Την επομένη ο άνθρωπος πάει χαρούμενος και του λέει: «Ευχαριστούμε Χότζα μου, είμαστε λίγο καλύτερα». «Απόψε βγάλε λοιπόν, και τις όρνιθες, αύριο το σκύλο και μεθαύριο τη γάτα». Έτσι κάνει ο άνθρωπος και πάει χαζοχαρούμενος στον Χότζα και τον ευχαριστεί θερμά για τη βοήθειά του και του λέει: «Να ‘σαι καλά Χότζα μου, τώρα ανασάναμε, σε ευχαριστούμε πολύ, πολύχρονος να ‘σαι»!

Ηθικό συμπέρασμα: “Πάντα επιλέγουμε τους συμβούλους μας σύμφωνα με το μυαλό που κουβαλάμε”

Συζητώντας  για το περιεχόμενο της έννοιας της Συνείδησης θα πρέπει να αναφερθούμε υποχρεωτικά σε ένα «πηγαίο ανθρώπινο ένστικτο» το οποίο παίζει έναν σπουδαίο ρόλο, τόσο στο είδος των πληροφοριών που θα πρέπει να καταγράφονται στον σκληρό δίσκο του βιοϋπολογιστή μας, όσο και στο είδος, τον τρόπο και το περιεχόμενο της επέκτασης του εγκεφαλικού λογισμικού μας

Το πηγαίο αυτό ανθρώπινο ένστικτο ονομάζεται «Ενσυναίσθηση»

Ο Rutger Bregman στο βιβλίο του «Ανθρωπότητα – Μια απροσδόκητα αισιόδοξη ιστορία» αναφέρει*:

…Εντέλει, οι άνθρωποι έχουμε ένα άλλο εντυπωσιακό ένστικτο ριζωμένο βαθιά στη «νήπια» φύση μας την ικανότητα για «ενσυναίσθηση». Μπορούμε να βγαίνουμε από τη «φούσκα» μας και να μπαίνουμε στη θέση κάποιου άλλου.

Είμαστε προγραμματισμένοι να νιώθουμε, σε συναισθηματικό επίπεδο, κάποιον άλλο που πάσχει.

…(Η ενσυναίσθηση) στρέφει την προσοχή σου σε ένα μοναδικό άτομο, η μια ομάδα ανθρώπων στη ζωή σου και, ενώ είσαι απασχολημένος να ρουφάς όλα τα συναισθήματα μιας ομάδας ανθρώπων, ο υπόλοιπος κόσμος σβήνει

…(η ενσυναίσθηση) Είναι κάτι που νιώθουμε για κοντινούς μας ανθρώπους , γι’ αυτούς που μπορούμε να μυρίσουμε, να δούμε, να ακούσουμε και να αγγίξουμε. Για την οικογένεια και τους φίλους, για τους οπαδούς του αγαπημένου μας συγκροτήματος και, ίσως για τον άστεγο στη γωνία του δρόμου μας».

Όλα τα προηγούμενα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το περιεχόμενο της Συνείδησης διαμορφώνεται συν τω χρόνο, κατακτώντας μέσω διαδοχικών εκπαιδευτικών βημάτων.

Το βασικό περιεχόμενο αυτών των βημάτων είναι η επέκταση των ενστικτωδών ιδιοτήτων της ενσυναίσθηση όλο και σε μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων.

Τελικά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ανάπτυξη της ανθρώπινης Συνείδησης δεν είναι ένα εφ’ άπαξ θεϊκό χάρισμα σε κάποιους «πιστούς» αλλά ένας σκληρός δρόμος επιτυχιών και αποτυχιών που θα πρέπει να διανύσουμε στη διάρκεια της ζωής μας.

Μάνος Δανέζης

Ξαναφόρεσε την «Πανοπλία» της «Εσωτερικής Δύναμης» που εγκατέλειψες, όταν προσπάθησες να «Ωριμάσεις».

Πνευματικός Άνθρωπος είναι ο Ελεύθερος και Κοινωνικοποιημένος Άνθρωπος. Πνευματικότητα δεν σημαίνει Εξαΰλωση αλλά Απελευθέρωση.

Δυτικός Πολιτισμός– Η άνοδος και η κατάρρευση ενός μύθου

Μια σύντομη εξιστόρηση

Δρ Μάνος Δανέζης

Αστροφυσικός

Η καινοτομία που εισήγαγε στην Ιστορία του δυτικού πολιτισμού η επιστημονική επανάσταση του δέκατου έβδομου και δέκατου όγδοου αιώνα, αφορά τη μέθοδο αναζήτησης και διερεύνησης της γνώσης. Για πρώτη φορά τότε εισήχθησαν στην επιστημονική διαδικασία το πείραμα και ο μαθηματικός φορμαλισμός.

Έτσι, αναπτύχθηκε μια αμφίδρομη σχέση θεωρίας και πειράματος στην οποία χρησιμοποιούταν σαν κώδικας επικοινωνίας η γλώσσα των Μαθηματικών.

Μέσα σε ένα τέτοιο επιστημονικό κλίμα, η κοινωνική συγκρότηση εναρμονίστηκε με τη φιλοσοφία της Αριστοτέλειας «Αριστοκρατίας».

Η ουσιαστική έννοια του όρου αυτού προκύπτει από τη ρίζα της λέξης που σημαίνει η «ηγεσία των αρίστων».

 Όμως η έννοια του όρου «άριστος», με την πάροδο των αιώνων, έτυχε μιας σκαιάς μεταχείρισης και μιας εσκεμμένης παρερμηνείας.

Αυτό συνέβη επειδή η «αριστεία» αποτελούσε προϋπόθεση κατάληψης ηγετικών θέσεων στο πλαίσιο της κοινωνικής αυτής δομής.

Με την πάροδο των ετών οι ηγετικές και εξουσιαστικές ομάδες παρέμεναν μεν ολιγομελείς, όπως και οι αριστοκρατικές, όμως δεν αποτελούνταν πλέον από «αρίστους»

Απλώς, οι ολιγομελείς αυτές ομάδες εξουσίας αυτοονομάζονταν φιλάρεσκα «αριστοκρατικές» και επέβαλαν στην κοινωνία, με κάθε μέσον, να τους απονέμει αυτόν τον τίτλο.

Η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας μετάλλαξε την κοινωνική φιλοσοφία της Αριστοκρατίας, σε ένα Ολιγαρχικό κοινωνικό σύστημα. Στο σύστημα αυτό η έννοια της αριστοκρατικής ομάδας διοίκησης αντικαταστάθηκε από την έννοια της «ελίτ» η οποία δεν συνεπαγόταν ταυτόχρονα ότι ήταν και αριστοκρατική. Μέσω αυτής της μετάλλαξης, η οποία δεν ήταν επιβεβλημένη φυσιολογικά αλλά βίαια, είχαν

ήδη τεθεί οι ρίζες της κατάρρευσης των διοικητικών δομών

Ο έλεγχος των διοικητικών δομών της κοινωνίας είχε περιέλθει πλέον στα χέρια «ολίγων» αλλά όχι και «αρίστων». Η εξέλιξη αυτή, επειδή εξυπηρετούσε και ωφελούσε τις μωροφιλοδοξίες και τις άκρατες –χωρίς φραγμούς – ωφελιμιστικές επιδιώξεις των «ολίγων», αλλά όχι και «αρίστων», παγιώθηκε και διαιωνίστηκε μέχρι τις ημέρες μας.

Η παγίωση όμως μιας κοινωνικής ολιγαρχικής διοικητικής δομής, χωρίς αριστοκρατικά χαρακτηριστικά, δημιούργησε προβλήματα, εφόσον

δεν έχαιρε μιας βιωματικής ηθικής και συνειδησιακής αποδοχής εκ μέρους της κοινωνίας

Η αποδοχή αυτή, ήταν όμως αναγκαία προϋπόθεση μιας ειρηνικής αποδοχής, από την κοινωνία, των επιβεβλημένων τις περισσότερες φορές δια της βίας, ολιγαρχικών ηγεσιών.

Για το λόγο αυτό, αντικαταστάθηκε η ανάγκη μιας ηθικής και συνειδησιακής κοινωνικής αποδοχής, από την αποδοχή της υπεροχής του «υλικού πλούτου».

Η θέσπιση όμως του κριτηρίου του υλικού πλούτου σε αντικατάσταση του κριτηρίου του «αρίστου», αποτέλεσε ένα νέο πλήγμα στις δομές του πολιτισμικού ρεύματος της Δυτικής Ευρώπης. Επειδή όμως ήταν προφανής και κατανοητή η αντικοινωνική και ανήθικη δομή αυτού του πολιτεύματος, έγινε μια προσπάθεια αλλοίωσης βασικών αρχών και κανόνων λειτουργίας της Θεολογίας και της Επιστήμης, ούτως ώστε να εξυπηρετούν και να καλύπτουν φιλοσοφικά και ιδεολογικά τα συμφέροντα της εκχυδαϊσμένης κοινωνικής δομής.

Ήταν η εποχή κατά την οποία οι δυτικές χριστιανικές διοικητικές δομές εισάγουν στη λειτουργία τους, κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα, κοσμικά χαρακτηριστικά.

Ο Χριστιανισμός πλέον γίνεται μιλιταριστικός, βίαιος τρυγητής υλικών αγαθών, ρατσιστικός και εθνικιστικός,

σε αντίθεση με όλα τα διδάγματα και τις επιταγές του ιδρυτή Του.

Ομοίως η επιστήμη γίνεται υλιστική, ωφελιμιστική και κατευθυνόμενη. Είναι αποδεκτή από την κοινωνική δομή και χρηματοδοτείται μόνο εάν εξυπηρετεί τον πόθο των ολίγων για δόξα και υλικό κέρδος.

Η χαμένη ευκαιρία

Όπως γίνεται φανερό από όλα τα προηγούμενα, μια τέτοια κοινωνική διοικητική δομή δεν ήταν δυνατόν να γίνει αποδεκτή από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, αφού δεν υπηρετούσε τις βασικές της ανάγκες και δεν κατασίγαζε, αλλά αντιθέτως επαύξανε, τους φόβους που ένας πολιτισμός υποτίθεται ότι θα ελαχιστοποιούσε.

Τότε ακριβώς αρχίζει η εποχή της κατάρρευσης των αναπτυχθέντων ολιγαρχικών δομών όπως οι φεουδαρχίες και οι μοναρχίες.

Η κατάρρευση αυτή θα μπορούσε να δράσει θετικά στην ανασύνταξη του Δυτικού πολιτισμού, εάν αποτελούσε την αρχή μιας αυτοκάθαρσής του και μιας ουσιαστικής επαναφοράς της αρχής των «αρίστων».

Η ευκαιρία όμως χάθηκε λόγω μιας πανέξυπνης μεταμόρφωσης του Ολιγαρχικού συστήματος.

Οι καταρρέουσες ολιγαρχικές κοινωνικές δομές επιχείρησαν επιτυχώς μια εκπληκτική πολιτισμική αναδίπλωση.

Προκειμένου να διατηρήσουν τον διοικητικό έλεγχο της κοινωνίας, υιοθέτησαν –βεβαίως φαινομενικά και υποκριτικά –την φιλοσοφική αρχή της «Δημοκρατίας».

Επικαλούμενοι όμως κάποιες ουσιαστικές και πραγματικές κοινωνικές αδυναμίες, η «δημοκρατία» δικαίως αντικαταστάθηκε από την «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» η οποία με τη σειρά της έδωσε τη θέση της στην «αντιπροσωπευτική πολυκομματική δημοκρατία».

Είναι αλήθεια ότι όλη αυτή την περίοδο των μεγάλων κοινωνικών αλλαγών, έγιναν φιλότιμες προσπάθειες αλλαγής του φιλοσοφικού και ιδεολογικού προσανατολισμού των διοικητικών δομών.

Στόχος αυτής της προσπάθειας ήταν η εφαρμογή της αρχής των «αρίστων» στην επιλογή των «δημοκρατικά» εκλεγομένων αντιπροσώπων. Στο σημείο αυτό όμως κρυβόταν η παγίδα των ολιγαρχικών δομών.

Ποντάροντας στην «ανθρώπινη φύση», επέκτεινε αριθμητικά τον ολιγαρχικό κύκλο συμπεριλαμβάνοντας σ’ αυτόν όλους τους εκάστοτε εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού.

Οι εκπρόσωποι αυτοί, περιβάλλονταν με όλα τα ολιγαρχικά προνόμια και γίνονταν δεκτοί στους ολιγαρχικούς κύκλους ως ισότιμοι εταίροι όσο χρόνο διαρκούσε η θητεία τους.

Ήταν σχεδόν βέβαιο ότι το πάθος της εξουσίας και του πλούτου, η ηδονή της επιβολής τους στο πλήθος, η λαϊκή αποδοχή που μπορούσαν να αποκομίσουν μέσω της εξυπηρέτησης βασικών αναγκών –με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα – θα αλλοτρίωναν ακόμα και τους άριστους μετατρέποντάς τους απλώς σε «ολίγους».

Η ύπαρξη κάποιων αδιάφθορων αντιπροσώπων θα αποτελούσε το «άλλοθι» και την προς τα έξω «καλή μαρτυρία» του συστήματος. Μια τέτοια εξέλιξη βεβαίως παραχάραζε το ουσιαστικό νόημα της Δημοκρατίας μετατρέποντάς την σε ένα παράδοξο σύστημα «Ολιγαρχικής Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας».

Ένα τέτοιο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα ικανοποιούσε επιφανειακά το λαϊκό αίσθημα το οποίο αποζητούσε συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων, ενώ ουσιαστικά οι αποφάσεις λαμβάνονταν και πάλι από μια διευρυμένη και περιχαρακωμένη ολιγαρχική ομάδα.

Ένας δεύτερος παράγοντας που παρέμεινε αναλλοίωτος στο πλαίσιο αυτής της κοινωνικής μετάλλαξης ήταν η διατήρηση, ως παράγοντα κοινωνικής αξιολόγησης, της ποσότητας και της ποιότητας των υλικών αγαθών. Ο παράγοντας αυτός, όχι μόνο διατηρήθηκε, αλλά συν τω χρόνω απετέλεσε τη βάση του οικοδομήματος της σχεδιοποιημένης οικονομίας. Με την αποδοχή αυτού του πολιτικού συστήματος, η σήψη των δομών του πολιτισμού είχε περάσει στην τελευταία και πλέον επώδυνη φάση του, αφού εύκολα πια μετατράπηκε σε έναν Οικονομίστικο Πολιτισμό

Η παραποίηση του όρου «Δημοκρατία»

Προκειμένου όμως να εξυπηρετηθεί το «Οικονομίστικο Πολιτισμικό μοντέλο», έπρεπε να αλλάξει και το περιεχόμενο της έννοιας της Δημοκρατίας ως ενός συστήματος κυριαρχίας των αποφάσεων του Λαού πάνω στις αποφάσεις συμφέροντος κάποιων κοινωνικών κύκλων, όπως τους περιγράψαμε προηγουμένως.

Ως καταλληλότερο κοινωνικό σύστημα επιλέχτηκε ένα καταλλήλως διαμορφωμένο Ρωμαϊκό πρότυπο, το μοντέλο της «Res Publicα», κάποιων Ρωμαϊκών περιόδων*. Με τον τρόπο αυτό γεννήθηκε το Ρεπουμπλικανικό κοινωνικό σύστημα. Όμως επειδή η ακριβής μετάφραση του «Res Public» είναι  «Διάθεση των υλικών πραγμάτων σε όλους» το σύστημα αυτό σε «λαϊκό επίπεδο» ονομάστηκε «Σύστημα Δημόσιου Συμφέροντος». και με την έννοια «συμφέρον» βασικά περιγραφόταν ο υλικός πλούτος.

Στον Ρεπουμπλικανισμό συνήθως υπάρχει μια μικτή κατάσταση. Οι αποφάσεις καθημερινού ενδιαφέροντος παίρνονται από Κοινοβούλια, αλλά οι μεγάλες αποφάσεις ουσιαστικά από ολίγους

*Για περισσότερες λεπτομέρειες για αυτό το κοινωνικό σύστημα βλέπε https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1

Θυμίζουμε όμως ότι το Δημόσιο Συμφέρον κάθε κλειστής κοινωνικής ομάδας, ή Έθνους, είναι κάτι υποκειμενικό και η διεκδίκησή του δεν γίνεται μέσω χρήσης πανανθρώπινων αξιών, όπως η Δικαιοσύνη, και η Ισότητα. Άρα το Δημόσιο Συμφέρον δεν εμπεριέχει συνήθως Αξίες.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σχολιάσουμε ότι Οι δυτικές κοινωνίες ονομάζουν «Δημοκρατία» το Ρεπουμπλικανικό πολιτικό σύστημα. Σαν παράδειγμα αναφέρουμε ότι στη Γαλλία η Δημοκρατία ονομάζεται  Republique, ενώ στις ΗΠΑ διαχωρίζεται το Δημοκρατικό από το Ρεπουμπλικανικό κόμμα

Τέλος στην εποχή μας γνωρίζουμε ότι σχεδόν πάντα ότι το «Δημόσιο Συμφέρον» εξυπηρετείτε καλύτερα και ταχύτερα, αν εξυπηρετεί συγχρόνως και κάποια «πονηρούλικα» προσωπικά και φιλικά συμφέροντα.

Η παγκόσμια Οικονομική Κρίση δεν είναι το «αίτιο» αλλά το αποτέλεσμα της κατάρρευσης ενός απάνθρωπου και αντικοινωνικού πολιτισμικού μορφώματος που το ονομάζουμε «Δυτικό Πολιτισμό».

Αυτή η πολιτισμική αποσάθρωση παρασύρει στην διάλυση όλες τις κοινωνικές συνιστώσες και ως εκ τούτου και τις εν γένει ακαδημαϊκές δομές.

Κύρια συνιστώσα και του ακαδημαϊκού προβλήματος δεν είναι τα «χρήματα» αλλά το είδος και η ποιότητα των αξιών που προβάλλονται και υπηρετούνται. Η «Γνώση» χωρίς «Ήθος» συνιστά αυτό που ονομάζεται «κακία» σύμφωνα με τους αρχαίους προγόνους μας. Η γνώση δεν αποτελεί συνώνυμο του κέρδους, ούτε την λεωφόρο επίτευξης πρόσκαιρων μικροφιλοδοξιών και προσωπικών συμφερόντων.

Ο πρόεδρος της Αμερικής Τόμας Τζέφερσον είχε πει:
“Φρονώ πως τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι περισσότερο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας κι από στρατούς. Εάν ο λαός μας επιτρέψει ποτέ ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν το ζήτημα των χρημάτων του, αυτές μέσω του πληθωρισμού και ακολούθως μέσω του αποπληθωρισμού, θα στερήσουν τους ανθρώπους από κάθε περιουσιακό στοιχείο, μέχρι τα παιδιά τους να ξυπνήσουν άστεγα στην ήπειρο την οποία οι πρόγονοί τους

Επιλεγμένες ιδέες  οι οποίες περιέχονται αποσπασματικά στο βιβλίο του Rutger Bregman : «Ανθρωπότητα –Μια απροσδόκητα αισιόδοξη ιστορία». Εκδόσεις Κλειδάρυθμος, Αθήνα 2020 σελίδες 221-237, κεφάλαιο με τίτλο «πως η εξουσία διαφθείρει»

…Αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι με εξουσία ενεργούν κυριολεκτικά σαν να διακατέχονται από μια εγκεφαλική βλάβη στην οποία δίνεται από την ψυχιατρική ο όρος, «επίκτητη κοινωνικοπάθεια». Η πάθηση αυτή αποτελεί μια κληρονομική κοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας η οποία διαγνώστηκε για πρώτη φορά από τους ψυχολόγους του 19 αιώνα και προκύπτει ύστερα από χτύπημα στο κεφάλι, που πλήττει καίριες περιοχές του εγκεφάλου μετατρέποντας τους καλλίτερους ανθρώπους σε αισχρούς Μακιαβελιστές..

…Αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι εξουσίας παρουσιάζουν τις ίδιες τάσεις. Όχι μόνο είναι πιο παρορμητικοί, εγωιστικοί, απερίσκεπτοι, αλαζόνες και αγενείς από ότι ο μέσος όρος των άλλων ανθρώπων, αλλά σχεδόν δεν τους ενδιαφέρει η «σκοπιά» από την οποία αντιλαμβάνονται τα γεγονότα οι συμπολίτες τους. Επίσης είναι πιο αναίσχυντοι, αδυνατώντας συχνά να εκδηλώσουν στο πρόσωπο τους την αντίδραση της ντροπής, δηλαδή το να κοκκινίζουν.

…Η εξουσία μοιάζει να δρα σαν αναισθητικό που σε κάνει αναίσθητο απέναντι στους άλλους. Είναι σαν να μην νιώθουν πλέον συνδεδεμένοι με τους άλλους συνανθρώπους τους. Σαν να έχουν αποσυνδεθεί.

…Αν είσαι ισχυρός, είναι πιθανόν να θεωρείς τους περισσότερους ανθρώπους, τεμπέληδες και αναξιόπιστους. Ότι χρειάζονται επίβλεψη και παρακολούθηση, να τους κουμαντάρουν και να τους ελέγχουν, να τους λογοκρίνουν και να τους λένε τι να κάνουν. Και επειδή η εξουσία  σε κάνει να νιώθεις ανώτερους από τους άλλους, θα θεωρήσεις ότι όλο αυτόν τον έλεγχο πρέπει να τον εμπιστευτούν σε εσένα.

Με το που φτάνεις στην κορυφή, οτιδήποτε βρίσκεις παράλογο η ενοχλητικό μπορείς απλώς να το αγνοήσεις ,να του επιβάλεις κυρώσεις, να τον κλείσεις μέσα.

…Οι ισχυροί άνθρωποι δεν χρειάζεται να δικαιολογούν τις ενέργειές τους και επομένους έχουν τη δυνατότητα να μπορούν να φοράνε παρωπίδες.

…Το τραγικό όμως είναι πώς το να μην διαθέτεις εξουσία έχει το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα. Η ψυχολογική έρευνα δείχνει οι άνθρωποι που αισθάνονται ανίσχυροι νιώθουν λιγότερο σίγουροι για τον εαυτό τους. Διστάζουν να εκφράσουν άποψη. Όταν βρεθούν σε ομάδα, υποβιβάζουν από μόνοι τους τον εαυτό τους και υποτιμούν την ίδια τους την ευφυΐα.

…Ατυχώς, πάντα βρίσκονται άνθρωποι ανίκανοι να νιώθουν ντροπή, είτε επειδή είναι εθισμένοι στο ναρκωτικό της εξουσίας, είτε ανήκουν σε μια μικρή μερίδα που γεννιέται με κοινωνικοπαθολογικά χαρακτηριστικά.

…Στη σύγχρονη Δημοκρατία μας, η αναισχυντία μπορεί να είναι επωφελής για κάποιους. Οι πολιτικοί που δεν τους εμποδίζει η ντροπή είναι ελεύθεροι να κάνουν πράγματα που άλλοι δεν θα τολμούσαν. Το θράσος όμως του αναίσχυντου ανταμείβεται από τις σύγχρονες «μετριοκρατίες» επειδή οι «ειδήσεις» προβάλλουν τη διαστροφή και το παράλογο.

…Σε αυτού του είδους τον κόσμο, στην κορυφή δεν φτάνουν οι πιο φιλικοί και ενσυναίσθητοι ηγέτες, αλλά το αντίθετο. Σε αυτόν τον κόσμο, επιβιώνουν οι αναίσχυντοι

Μάνος Δανέζης

Η «Ζωή» μας είναι ένα μεγάλο «Σχολείο».

Οι τάξεις αυτού του σχολείου είναι το κάθε μας «Σήμερα».

Αν δεν τις «Περάσουμε Επιτυχώς», δύσκολα ή εύκολα, απλά θα αναγκαστούμε να τις επαναλάβουμε.

Καλό και Επιτυχημένο λοιπόν Μάρτιο, εύκολο ή δύσκολο …

Η Δημοκρατία δεν είναι μόνο ένα Εκλογικό Σύστημα αλλά ένα Σύστημα «Αξιών» τις οποίες έχουμε λησμονήσει…

Για το λόγο αυτό οι επαγγελματίες της «πολιτικής» και των άλλων «εξουσιών» πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν είναι ο «Λαός» ο οποίος εφευρέθηκε προκειμένου να τους εξυπηρετεί, αλλά τα «κόμματα» και τα στελέχη τους, τα οποία οφείλουν να επανέλθουν στην οδό της πραγματικής Δημοκρατικής σκέψης και νοοτροπίας.

Αζίζ Νεσίν (Σώπα)

…Αφού δε θα μιλήσεις καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου,

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου.

Γιατί νομίζω πως θα έρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα με μια κραυγή που θα μου λέει: MIΛA…

Προς άρση κάθε παρεξήγησης ως προς το χρόνο κοινοποίησης: Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στην εφημερίδα ο «Κόσμος του Επενδυτή» 19 Ιουνίου 2011 και στην εφ. «Επικαιρότητα» την Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 1991. Το κείμενο συμπεριελήφθη στο βιβλίο των Μάνου Δανέζης και Στράτου Θεοδοσίου: «Το Μέλλον του Παρελθόντος – Επιστήμη και Νέος Πολιτισμός», Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 2005

Δρ Μάνος Δανέζης

Αστροφυσικός

Ένα από τα δραματικότερα ερωτήματα που διατυπώνονται όλο και εντονότερα στην εποχή μας είναι, το κατά πόσον οι κανόνες και οι νόμοι περί δικαίου, νομιμότητας και ήθους, οι οποίοι καθορίζουν τις κοινωνικές σχέσεις των πολιτών, μπορούν στα πλαίσια της κοινωνικής δομής που βιώνουμε, να αποτελέσουν το πλαίσιο λειτουργίας των πολιτικών, ως εκφραστών του κράτους και της πολιτείας.

Η πρωταρχική αίσθηση που δημιουργείται από τα βασικά κέντρα προπαγάνδας της παγκόσμιας κοινότητας, το σχολείο δηλαδή και την εκκλησία, είναι ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στους νόμους της κοινωνίας. Η αρχή αυτή όμως, καλύπτει, στην πράξη, τους πολίτες όταν ενεργούν ως εκφραστές κρατικών ή πολιτειακών δομών;

Το ερώτημα αυτό δεν είναι τυχαίο, εφόσον, πολλές φορές, οι ανά τον κόσμο εθνικές κυβερνήσεις, μέσω των νόμιμων, κατά περίπτωση, εκπροσώπων τους, στο όνομα της ευημερίας των λαών τους, δεν διστάζουν να ενεργούν κατά παράβαση του νομικού και εθιμικού δικαίου της κοινωνίας των πολιτών.

Είναι σε όλους πλέον γνωστό ότι καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να εξασφαλίσει τον αναγκαίο εθνικό δανεισμό, πολύτιμα ενεργειακά αποθέματα, εξελιγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία, επαρκή και κατάλληλο πολεμικό εξοπλισμό, αλλά, πολλές φορές, και την Εθνική της ανεξαρτησία, αν δεν ελιχθεί στα βρωμερά παρασκήνια της διεθνούς διπλωματίας, των παράνομων κόσμων των μεσαζόντων, της εμπορίας όπλων, της παραγωγής και εμπορίας πετρελαίου και της βιομηχανικής κατασκοπείας.

Η υπέρβαση όμως του δικαίου των πολιτών δεν σταματά μόνο εκεί. Γνωρίζουμε πλέον ότι τα ναρκωτικά αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις το σκληρό νόμισμα παρανόμων συναλλαγών, μεταξύ κυβερνήσεων και κάποιων κοινωνικών ομάδων. Οι δολοφονικές και τρομοκρατικές πράξεις, με εντολή κρατικών ηγεσιών, είναι πλέον καθημερινό γεγονός ρουτίνας.

Το δυσάρεστο όμως γεγονός είναι η υποκρισία με την οποία αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των πολιτών αυτά τα φαινόμενα. Οι περισσότεροι γνωρίζουν, ή αντιλαμβάνονται, ότι η καταπάτηση, εκ μέρους των εθνικών κυβερνήσεων, του εθνικού ή διεθνούς δικαίου, είναι σε πολλές περιπτώσεις η πηγή της ευημερίας τους, προσποιούνται όμως άγνοια, όσο καιρό πιστεύουν, ότι οι παράνομες διαδικασίες εξυπηρετούν τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Η προσποίηση άγνοιας, όμως, εξυπηρετεί συγχρόνως και μια κοινωνική ψευτοηθική, η οποία επιτρέπει στους πολίτες να νέμονται τα προϊόντα της παράνομης συναλλαγής, εφ’ όσον η δήθεν άγνοια της σκοπιμότητας συσκοτίζει τις πηγές και τις μεθόδους απόκτησης του πλούτου.

Έτσι μέσα από ένα πλέγμα υποκριτικών σχέσεων, πολιτείας και πολιτών, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας εκλέγει ηγεσίες, δίνοντάς τους ουσιαστικά μια σαφή εντολή, «να υλοποιούν το όραμα της οικονομικής ευημερίας του λαού τους, με κάθε νόμιμο ή παράνομο μέσο, πλην όμως διακριτικά, προκειμένου να μη θίγεται εμφανώς το περί δικαίου και ήθους κοινό αίσθημα».

Έτσι, είναι προφανές, ότι στα πλαίσια μιας τέτοιας κοινωνικής εντολής, κάθε πράξη του κράτους και των λειτουργών του, κρίνεται τυπικά ως «σύννομη» και «έντιμη», αν απλά δεν αποβλέπει σε κάποιου είδους προσωπικό όφελος και αν δεν στρέφεται ενάντια στα καλώς ή κακώς εννοούμενα οικονομικά συμφέροντα του λαού που υπηρετούν. Το πνεύμα και η πρακτική μιας τέτοιας κοινωνικής θεώρησης, ασφαλώς και βρίσκει αντίθετους πολλούς από εμάς, όμως αποτελεί την κυρίαρχη κοινωνική πρακτική. Έτσι σήμερα είναι αρκετά υποκριτικό το φαινόμενο, οι θεματοφύλακες, σε ανατολή και δύση, αυτής ακριβώς της ανήθικης κοινωνικής δομής, να υποκρίνονται ότι σκανδαλίζονται, και να ζητούν δήθεν κοινωνική κάθαρση, αναφερόμενοι σε γεγονότα και πράξεις που επιβάλλει το κοινωνικό μοντέλο που υπηρετούν και σιωπηλά επικροτεί μεγάλο μέρος των πολιτών.

Αυτό που θα πρέπει να περιλαμβάνει σαν στόχο της μια νέα κοινωνική πρόταση, είναι η αλλαγή της ανήθικης κοινωνικής νοοτροπίας και όχι μόνο η κατ’ επιλογή αποκάλυψη κάποιων επώνυμων ή ανώνυμων υπηρετών της. Μία τέτοια κοντόφθαλμη πολιτική εκμετάλλευση των αδυναμιών της ανήθικης δομής που βιώνουμε, μπορεί να αποτελεί το μέσον επιβίωσης των μικροπολιτικών συμφερόντων ατόμων που νέμονται την κοινωνική καθημερινή ανηθικότητα ενώ συγχρόνως αποτελεί, σε μακροσκοπικό επίπεδο, ένα ασφαλές άλλοθι που παρατείνει το χρόνο ζωής της