Dr Μάνος Δανέζης
Πολλοί φίλοι, διατυπώνουν δύο κεφαλαιώδους σημασίας ερωτήματα. Το πρώτο και ουσιαστικότερο αφορά το αν υπάρχει κάποιος ουσιαστικός φυσικός σκοπός, δημιουργίας και εξέλιξης του «ανθρώπινου βιοϋπολογιστή». Το δεύτερο εκφράζει την λογική απορία για το ποια μπορεί να είναι τα όρια της εξέλιξης ενός «Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή».
Η προσωπική μου άποψη στο πρώτο ερώτημα, αν και στηρίζεται πάνω σε καθαρά επιστημονικά δεδομένα, όπως είναι αναμενόμενο, απλώνεται και σε κοινωνικά, φιλοσοφικά ή θεολογικά δεδομένα τα οποία έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται ή να αμφισβητεί ο κάθε άνθρωπος.
Όπως ήδη έχουμε αποδείξει μέχρι σήμερα, αυτό το οποίο ονομάζουμε «υλική πραγματικότητα» κατά την νευροφυσιολογία, αποτελεί ένα ψεύτικο δημιουργία του εγκεφάλου μας, ένα matrix.Ομοίως σύμφωνα με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, αυτό το οποίο ονομάζουμε Υλική πραγματικότητα είναι μια εικόνα μιας άλλης μη αισθητής και μετρούμενης με κλασσικές μεθόδους πραγματικότητας.
Αναφερόμενος σε αυτή την «μη αισθητή πραγματικότητα», όπως είναι γνωστό, δεν στηρίζομαι σε φιλοσοφικές, παραφυσικές ή προχωρημένες θεολογικές ενοράσεις, αλλά σε επιστημονικές καταστάσεις όπως το «κβαντικό κενό», τους χώρους περισσοτέρων των τριών διαστάσεων, περίεργα κβαντικά πειραματικά γεγονότα όπως η κβαντική υπέρθεση χώρου και χρόνου, και άλλων παράδοξων πειραματικών φαινομένων των οποίων αγνοούμε σήμερα τις ιδιότητες και τους νόμους δημιουργίας και εξέλιξής τους.
Με βάση τα προηγούμενα μια άποψη η οποία τριβελίζει την σκέψη μου εδώ και αρκετά χρόνια είναι ότι όσο και αν φαντάζει παράδοξο, η «Φύση», ή όπως θέλει ο καθένας να την ονομάσει, φαίνεται ότι δημιούργησε τον «ανθρώπινο βιοϋπολογιστή», ως ένα «εκπαιδευτικό λογισμικό» προκειμένου ή συνεχής χρήση του σε διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας, να τον οδηγήσει σε μια όλο και ποιο πλήρη κατανόηση του «υπάρχοντος» «μη αισθητού συμπαντικού γεγονότος» του οποίου αντιλαμβανόμαστε μόνο μια ψευδή υλική εικόνα.
Με λίγα λόγια η συνεχής και πολυεπίπεδη εξέλιξη του «ανθρώπινου βιοϋπολογιστή» ομοιάζει με μια εκπαιδευτική διαδικασία ενός σχολείου με «τάξεις» τις οποίες κάποιος αόρατος μαθητής πρέπει να «περάσει επιτυχώς» (χωρίς σκονάκια ή διευκολύνσεις κάποιων) προκειμένου να αντιληφθεί ότι: «Ο Υλικός βιοϋπολογιστής τον οποίο αντιλαμβάνεται και χρησιμοποιεί, αποτελεί μόνο το εργαλείο, το μέσο δηλαδή, της εκπαίδευσής του και όχι τον στόχο της επίπονης εκπαίδευσής του».
Τελικός στόχος αυτής της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με εργαλείο δράσης και εκπαίδευσης τον ανθρώπινο βιοϋπολογιστή, είναι να οδηγηθεί η αόρατη, μη αισθητή, ανθρώπινη ύπαρξη, στη θύμηση της συμπαντική υπερφύση της. Η θύμηση αυτή, ίσως οδηγήσει την «ολοκληρωμένη τότε Ανθρώπινη Συμπαντική Ύπαρξη» να ξεπεράσει τους φόβους του υλικού θανάτου και του πόνου και να επιτελέσει όλες εκείνες τις φυσικές λειτουργίες για τις οποίες η Φύση τον δημιούργησε. Και μη ξεχνάμε ότι η Φύση έχει την συνήθεια να «αποσύρει» όλα εκείνα τα δημιουργήματά της τα οποία παύουν να «εξυπηρετούν» τις λειτουργίες για τις οποίες τα έφτιαξε.
Σαν παράδειγμα αναφέρομαι στην σημερινή χρήση των μηχανικών υπολογιστικών συστημάτων. Συνεχώς τα βελτιώνουμε συνεχώς σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας τους ξοδεύοντας τόσο υλικά όσο και πνευματικά ανθρώπινα αποθέματα. Η βελτίωση των τεχνολογικών συστημάτων όμως, δεν είναι αυτοσκοπός. Έχει νόημα αν δεν ξεχάσουμε ότι γίνεται με ένα στόχο, να εξυπηρετήσουμε ουσιαστικές ανάγκες των ανθρώπων.
Αυτό συμβαίνει και με τους «ανθρώπινους βιοϋπολογιστές». Αν πιστέψουν ότι στόχος είναι να βελτιώνουν μόνο την αυθύπαρξή τους μέσω της λεγόμενης υλικής τους πραγματικότητα, έχοντας ξεχάσει ότι η Φύση τους δημιούργησε προκειμένου να εξυπηρετούν κάποιες συμπαντικές αόρατες λειτουργίες της, αργά ή γρήγορα η Φύση θα τους αποσύρει από την κυκλοφορία ως πλέον άχρηστους για Αυτήν.
Τα στάδια της εκπαίδευσης του «Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή»
Κατά την άποψή μας, η εξέλιξη ενός ανθρώπινου βιοϋπολογιστή μπορεί να εξελιχθεί σε τρείς φάσεις οι οποίες συγχρόνως καθορίζουν και τρείς διαφορετικές πολιτισμικές και τεχνολογικές περιόδους.
Οι μεσοπερίοδοι μεταξύ αυτών των φάσεων, ονομάζονται «Μεσαίωνες» και αποτελούν τις πλέον δύσκολες και επικίνδυνες περιόδους επιβίωσης κάποιων καθυστερημένων πολιτισμικά, επιστημονικά και τεχνολογικά, κοινωνιών, η σε κάποιες περιπτώσεις του ίδιου του ανθρώπινου «είδους».
Στην πρώτη περίπτωση, των πολύ καθυστερημένων πολιτισμικά, επιστημονικά και τεχνολογικά, κοινωνιών, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα καταστούν άκρως υποτελείς κάποιων άλλων πολύ ανεπτυγμένων κοινωνιών μέσω της χρησιμοποίησης, ως μοχλό πίεσης, της καταστροφικής οπλικής υπεροχή τους, ή με άλλα αδιαφανή για τους πολίτες μέσα, όπως η οικονομία, και η ωφελιμιστική εξαγορά των εξουσιαστικών δομών τους.
Οι κοινωνίες αυτές είναι καταδικασμένες να επαναλαμβάνουν συνεχώς κύκλους «απελευθερωτικών προσπαθειών», οι οποίοι θα είναι απαρχής καταδικασμένοι εφόσον ως στόχο τους θα έχουν μόνο την ανάπτυξη του ανθρωπογενούς matrix τους και όχι της συνειδησιακής αφύπνισης τους μέσω της ταχύτατης πολιτισμικής, επιστημονικής και τεχνολογικής αναβάθμισής τους..
Η δεύτερη περίπτωση, κατά την οποία απειλείται η επιβίωση του ανθρώπινου είδους, δημιουργείται όταν δύο οι περισσότερες πολυπληθείς κοινωνικές ομάδες (βλέπε Έθνη) κατέχουν μεν την πολύ ανεπτυγμένη επιστημονική και τεχνολογική υποδομή (βλέπε πυρηνική δυνατότητα) αλλά υπολείπονται κατά πολύ μιας ανεπτυγμένης Πολιτισμικής Συνειδητότητας..
Μια τέτοια κατάσταση μπορεί να οδηγήσει πιθανότατα τις αλλοτριωμένες εξουσιαστικές δομές σε μια καταστροφική χρήση των τεχνικών δυνατοτήτων τους, με αποτελέσματα καταστροφικά για την γενικότερη ανθρώπινη βιολογική ύπαρξη πάνω στη Γη.
Οι τρεις περίοδοι εξέλιξης του Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή
Η πρώτη περίοδος της συγκρότησης του Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή, αναφέρεται στον Πολιτισμό του Homo Sapiens. Μέχρι το τέλος αυτής της περιόδου και μετά την τεχνολογία των εξελιγμένων robots, ο Άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται σιγά –σιγά τις έννοιες του «Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή» και της «Τεχνητής Νοημοσύνης».
Το τέλος αυτής της περιόδου και η αρχή της επόμενης σηματοδοτείται από το πληθυσμιακό ξεπέρασμα ενός «κρίσιμου» αριθμού πολιτών οι οποίοι θα πρέπει να έχουμε αντιληφθεί ότι:
«Η Υλική Πραγματικότητα» δεν αποτελεί παρά μια ψευδή εικόνα μιας άλλης, αθέατης για την ανθρώπινη φυσιολογία κατάστασης, η οποία σχηματοποιείται μέσω του Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή».
Συγχρόνως όμως με την επέκταση των γνώσεων αυτών θα πρέπει ο αναπτυχθής μέχρι εκείνη την περίοδο επιστημονικός πολιτισμός, να έχει επεκτείνει την «Πολιτισμική του Συνειδητότητα» έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η «καλή» και «επωφελής» χρήση των τεχνολογικών επιτευγμάτων.
Αν δεν έχει επιτευχθεί αυτή η πολιτισμική αναβάθμιση οι κοινωνίες μπορεί να οδηγηθούν σε καταστάσεις τις οποίες αναφέραμε στα προηγούμενα.
Ήδη οι κοινωνίες των ανθρώπων βρίσκονται σε αυτή την περίοδο χωρίς οι πολίτες να έχουν ενσωματώσει στον Βιοϋπολογιστή τους την γνώση της αλήθειας των τεχνολογικών επιτευγμάτων, ούτε να έχουν κατακτήσει την αναγκαία Πολιτισμική συνειδητότητα η οποία θα αποκλείσει την περίπτωση κακής χρήσης των όποιων τεχνολογιών από της κοινωνικές εξουσίες.
Η Δεύτερη περίοδος αρχίζει ακριβώς μετά την κατάκτηση του μεγάλου μέρους των ιδιοτήτων του «Homo Sapiens», από τις οποίες, δυστυχώς η ανθρωπότητα βρίσκεται πολύ μακριά.
Την περίοδο αυτή την ονομάσαμε «περίοδο του Homo Universalis» και χαρακτηρίζεται από την σταδιακή κατανόηση, από όλο και μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων ότι: «ο ανθρώπινος βιοϋπολογιστής δεν αποτελεί απλά ένα σύστημα σχηματισμού της ψευδαίσθησης του matrix της λεγόμενης Υλικής Πραγματικότητας, αλλά και ο απόλυτος Χειριστής της».
Μια επιδίωξη αυτής της περιόδου, καλή ή κακή, αναλόγως της χρήσης της, είναι η ανάπτυξη της σχέσης της «Τεχνητής Νοημοσύνης» και της Ρομποτικής, σε τέτοια επίπεδα ώστε κατασκευάζοντας εντελώς τεχνητές βιολογικές διατάξεις, θα μπορούμε να τις ενσωματώνουμε στον σημερινό ανθρώπινο βιοϋπολογιστή, τροποποιώντας δραματικά την βασική και κλασσική αντίληψη περί των γεγονότων τα οποία χαρακτηρίζουν ένα «βιολογικό σύστημα» αλλά και την έννοια «Άνθρωπος»
Αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να πορευτούμε και να ολοκληρώσουμε επιτυχώς αυτόν τον μελλοντικό κύκλο εκπαίδευσης του Βιοϋπολογιστή μας είναι, η αντικατάσταση ενός μεγάλου όγκου πληροφοριών και δογμάτων μας, σε επιστημονικό, κοινωνικό και θεολογικό επίπεδο. Η ανανέωση αυτή του σκληρού δίσκου και του λογισμικού του Βιοϋπολογιστή μας θα οδηγήσει σε μια επέκταση της ήδη υπάρχουσας γήινης Συνειδητότητας του Homo Sapiens, σε μια συμπαντική Συνειδητότητα πολύ υψηλότερου Πολιτισμικού Επιπέδου.
Χωρίς αυτήν την τεράστια συνειδησιακή μεταλλαγή, η κακή χρήση των τεχνολογικών δυνατοτήτων αυτής της περιόδου, είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε έναν νέος καταστροφικό κύκλο.
Το περίεργο και επικίνδυνο της εποχής που διανύουμε είναι ότι οι κοινωνίες μας, ευρισκόμενες καταμεσής ενός τεχνολογικού Μεσαίωνα, μεταξύ πρώτης και δεύτερης περιόδου, βιώνουν μια σύγκρουση μεταξύ των «Παλαιών» συνηθειών και δογμάτων, της πρώτης περιόδου και των «Νέων» της δεύτερης. Η κατάσταση αυτή οδηγεί στην αίσθηση της κατάρρευσης του υφιστάμενου Δυτικού Πολιτισμικού Ρεύματος με όλες τις συνέπειες πού ήδη αναλυτικά έχουμε αναφέρει.
Η τρίτη περιόδου ανάπτυξης του Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια κατανόησης ότι ο ίδιος ο «Άνθρωπος» αποτελεί, όχι μόνο τον χειριστή του δημιουργηθέντος matrix, αλλά ουσιαστικά και τον δημιουργό του «Λογισμικού» του Βιοϋπολογιστή του, ο οποίος και το δημιουργεί.
Με λίγα λόγια, την πρώτη περίοδο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η Υλική πραγματικότητα είναι η virtual reality ενός παιχνιδιού (game) χωρίς να γνωρίζουμε τον Δημιουργό του.
Την δεύτερη περίοδο αναγνωρίζουμε ότι είμαστε οι χειριστές αυτού του παιχνιδιού, και ως εκ τούτου μαθαίνουμε να το χειριζόμαστε και τέλος κατά
την Τρίτη περίοδο, αν φτάσουμε ποτέ σε αυτή, ίσως αποκτήσουμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε ότι είμαστε εμείς και οι δημιουργεί αυτού του βιντεοπαιχνιδιού.
Όλα αυτά όμως αν, κατά την διάρκεια των μεσοπεριόδων, έχουμε αποκτήσει την κατάλληλη ποιότητα Συνειδητότητας ώστε να μην αυτοκαταστραφούμε.
