Browsing Category
ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
Η ζωή είναι ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος
Ας προσέξουμε…
Η κορδέλα του Mobius είναι μια επίπεδη κορδέλα (βλέπε σχήμα) που πάνω της δεν διαχωρίζεται το «μέσα» και το «έξω». Δηλαδή έχει μόνο μιαν όψη.
Η ζωή του Ανθρώπου μοιάζει με μια τέτοια επίπεδη κορδέλα που ο καθένας από εμάς (χωρίς να το καταλαβαίνει …) την διατρέχει πολλές φορές διαβαίνοντας επανειλημμένα από όλα τα σημεία που κάποτε, κάτω από άλλες συνθήκες, είχε ξαναπεράσει.
Ας προσέχουμε λοιπόν. Αφήνοντας πίσω μας βρωμισμένη και καταστρεμμένη την περιοχή της ζωής μας, που σήμερα βρισκόμαστε, θα την βρούμε μπροστά μας, στην κακή κατάσταση που την αφήσαμε, όταν στον επόμενο κύκλο της ζωής μας αναγκαστούμε να περάσουμε από το ίδιο σημείο.
Τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την καταστροφή και την βρωμιά που κάποτε εμείς δημιουργήσαμε.
Στην λογική των αξιών του Νέου Πολιτισμικού Ρεύματος: «Μπορεί ενίοτε να συγχωρούμε, αλλά δεν ξεχνούμε»
Οι αξίες της αγάπης, της καλοσύνης, της αδελφότητας, της ισότητας και της ανεκτικότητας, δεν πρέπει να εκλαμβάνονται από του πολέμιους του Νέου Πολιτισμικού Ρεύματος ως «αδυναμία» απάντησης με τον αυτό τρόπο, αλλά ως «πολιτισμική επιλογή»
Πρέπει να κάνουμε σαφές ότι τις πολιτισμικές αξίες, γνωρίζουμε να τις υπερασπιζόμαστε είτε στην δημοκρατική «Πνύκα» είτε στις «Θερμοπύλες» και τον «Μαραθώνα».
Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε καταλάβει όσα επιμένουν να μην καταλαβαίνουν κάποιοι λαλίστατοι «ειδικοί» σχεδιαστές του μέλλοντος της κατάρρευσή του Δυτικού Πολιτισμού. Κρύβοντας το κεφάλι μας μέσα στο χώμα της δήθεν «άγνοιας», δεν θα αποφύγουμε ένα μέλλον που δεν μας αξίζει. Ας το περιμένουμε ως Ελεύθεροι Άνθρωποι, «όρθιοι» αλλά προετοιμασμένοι για το πώς θα το αντιμετωπίσουμε.
Περικοπή μιας Συνέντευξης του Νίκου Καζαντζάκη στην Εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» την 24/11/54.
Ολόκληρη η συνέντευξη στην ηλεκτρονική σελίδα: http://www.mixanitouxronou.gr/i-ekklisia-epese-se-pagida-mia-spania-sinentefxi-tou-nikou-kazantzaki-pou-milai-gia-ta-panta-de-m-aresoune-ta-vivlia-me-istories-omosexoualismou-ke-erotikon-trigonon-m-aresi-o/?fbclid=IwAR1JMOjGZOo3vx37MQk-YnHIOEXv7NhikuQa2I5jRuT8P2ghlTXLt-kQv9A
«Βρισκόμαστε στο τέλος μιας ιστορικής εποχής.
Ο κόσμος τούτος που ζούμε, βρίσκεται σε διάλυση. Αποσύνθεση ηθική, ψυχική, οικονομική. Βρωμάει ο κόσμος απ’ την αποσύνθεση. Αυτή ‘ναι η εποχή μας.
Μια άλλη εποχή, όπως γίνεται πάντοτε, μάχεται να γεννηθεί γιατί η αποσύνθεση στάθηκε πάντα ο πρόλογος της σύνθεσης.
Ο κόσμος αυτός, είναι στα σπάργανα. Γεννήθηκε, αλλά ακόμα ψελλίζει. Δεν έχει τη δύναμη ν’ αντισταθεί στη καλά οργανωμένη αδικία.
Είναι οι δύο πραγματικότητες. Το μεταξύ ενός πολιτισμού που χάνεται κι ενός που δημιουργείται διάστημα, τ’ ονόμασαν πάντοτε «Μεσαίωνα». Αυτόν ζούμε. Δεν τον βλέπουμε. Οι ιστορικοί θα τον δούνε.
Κι είναι γεγονός πως πάντοτε ένας μεσαίωνας έχει πολέμους».
Νίκος Καζαντζάκης
Χρειαζόμαστε άραγε τους μετά Χριστό προφήτες , σοφούς “αναλυτές”, “σχολιαστές” και “καθοδηγητές”, όταν στην Ελλάδα όλα τα προλέγουν οι ποιητές ;
Μήπως οι σοφοί, “αναλυτές”, “σχολιαστές” και “καθοδηγητές” πρέπει να διαβάζουν περισσότερο ποίηση ;
Εν Μεγάλη Αποικία, 200 π.Χ.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε «Πολιτικό Αναμορφωτή».
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.
Συνέντευξη του Δρ. Μάνου Δανέζη, Αστροφυσικού, μέλους του Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στο περιοδικό Open Life, που κυκλοφόρησε με το Έθνος της Κυριακής, στις 29 Δεκεμβρίου 2019 στο δημοσιογράφο Μωυσή Σεργιάννη.
Η Γνώση δεν κατακτιέται. Συμφιλιώνεται μόνο μαζί σου και σου αποκαλύπτει τις απόκρυφες πτυχές της, μόνο όταν είναι σίγουρη πως δεν θα την εκμεταλλευτείς , πως δεν θα σταθείς καιροσκόπος και φιλόδοξος τρυγητής της, στοχεύοντας να κάνεις το φθαρτό και πρόσκαιρο τσόφλι σου ν΄ ανέβει σαν φουσκάλα μέσα στη χύτρα του κόσμου σου, για να σκάσει λίγο αργότερα και να χαθεί μέσα στο χυλό της λησμονιάς των αιώνων …
(Από το βιβλίο των μ. Δανέζη και Σ. Θεοδοσίου: «Στράμαν – Το Παραμύθι του Ουρανού», Εκδόσεις Δίαυλος Αθήνα 1996)
Η καλή Χρονιά δεν έρχεται μόνη της εμείς την φτιάχνουμε…
Ας προσπαθήσουμε
Αναζητώντας το Άστρο των Χριστουγέννων
Όσο κι αν έψαξαν οι ιεροφάντες των μακρινών άστρων στους αστρονομικούς πίνακες και στην άβυσσο του απόμακρου στερεώματος, ποτέ και τίποτα δεν τους οδήγησε στην απόκρυφη γνώση του γαλήνιου φωτός του «Άστρου της Βηθλεέμ».
Aς συνεχίσουν το ψάξιμο…..
Την ύπαρξή του ποτέ δεν θα νιώσουν στα κατάβαθα του νου τους, αν δεν χαθούν στη γνώση ενός πιο μακρινού και απροσπέλαστου γι’ αυτούς κόσμου, του κόσμου των μύχιων της ψυχής τους, που ποτέ ίσως δεν καταδύθηκαν και ποτέ δεν κατοίκησαν.
Tο άστρο της αληθινής αγάπης του κόσμου, δεν αποτελεί έπαθλο κάποιας ανθρώπινης αλαζονικής κατάκτησης, ούτε απόδειξη οποιασδήποτε μεταφυσικής πίστης.
Tο μαγικό του φως αποκαλύπτεται, έτσι αυθόρμητα, μόνο σ’ εκείνους που έταξαν σκοπό της ζωής τους, να το λευτερώσουν από τη σκλαβιά της φυλακής της ανθρώπινης ύπαρξής τους.
Ας το αναζητήσουμε… Κάποια στιγμή θα νιώσουμε την παρουσία του…
