Browsing Category
ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
Το ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει η κρατούσα κοινωνική δομή είναι απλό: Θα επιτρέψει στο νέο να γεννηθεί ανώδυνα μέσω μιας ομαλής φυσιολογικής διαδικασίας ή θα επιλέξει, όπως κάποιες άλλες κοινωνίες του παρελθόντος, την οδό μιας νέας δραματικής κοινωνικής σύγκρουσης;
“Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου … ουδέν λάθος αναγνωρίζεται”
Η τύχη του Ελληνικού Έθνους δεν μπορεί να αφεθεί απλά στα χέρια του «καλού Θεού της Ελλάδας», αλλά στη λογική των Ελλήνων, που πρέπει να αποδείξουν ότι την διαθέτουν.
Θα ήταν καταστροφικό, αν ξεφεύγοντας από την εξουσία κάποιου άλλου, βρεθούμε στο έλεος των παρορμήσεών μας, του θυμού και της εκδίκησης. Ένας άνθρωπος που η ζωή και οι πράξεις του ηγεμονεύονται από αυτές τις δυνάμεις, δεν έχει παρά την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος, ενώ στην ουσία άγεται και φέρεται από δυνάμεις που δεν ελέγχει.
Το κύριο ζητούμενο από κάθε «Πολίτη» θα πρέπει να είναι το πως θα μπορέσει να αναβάλλει την άμεση πραγματοποίηση μιας έντονης επιθυμίας, που ίσως ξεπερνάει την εκτίμηση των συνεπειών που θα ακολουθήσουν την πραγματοποίησή της, μέχρις ότου παρεμβληθεί η παρατήρηση και η κρίση.
«Αξιόμαχος πολίτης, έτοιμος να υπερασπιστεί με κάθε μέσον τα Εθνικά του δικαιώματα είναι ο καλά ενημερωμένος πολίτης και όχι ο ευνουχισμένος από τις πολιτικές ίντριγκες και τις προκατασκευασμένες εσωτερικές κοινωνικές διαμάχες.
Οι καιροί ου μενετοί.
Αν ψηφίζουμε κοιτάζοντας μόνο το προσωπικό μας συμφέρον, για ποιο λόγο αγανακτούμε όταν αυτοί που ψηφίσαμε , κοιτάζουν μόνο το δικό τους προσωπικό συμφέρον;
Καλό εκλογικό βόλι …
Πόσες φορές ξεχνάμε κάποια μικρά σημαντικά «τίποτα»; Ξεχνάμε να πούμε «καλημέρα», «Παρακαλώ», «Ευχαριστώ», η να «συγχαρούμε» κάποιον που μόλις έζησε ένα σημαντικό γι΄αυτόν γεγονός.
Πόσες φορές ξεχνάμε ή αρνιόμαστε να κάνουμε απλά μια φιλοφρόνηση ή μια καλοσύνη μόνο και μόνο για την ευχαρίστηση που νιώθουμε να την κάνουμε και την ευχαρίστηση που νιώθει αυτός που την δέχεται ;
Ας σκεφτούμε: «Αυτός που ελπίζαμε να γίνουμε κάποτε … είναι περήφανος για αυτό που γίναμε σήμερα … ;
Όλοι γνωρίζουμε τι “λογικό” ή “παράλογο” θέλουμε …
Αναρωτηθήκαμε όμως ποιο είναι το αντίτιμο για να γίνουν όλα τα “θέλω” μας πραγματικότητα ;
Είμαστε έτοιμοι να “πληρώσουμε¨ για κάθε ένα από αυτά το αντίστοιχο αντίτιμο “εδώ και τώρα” ;
Η Κοινωνία των ηλεκτρονίων ενός ατόμου
Δρ Μάνος Δανέζης
Αστροφυσικός ΕΚΠΑ
Όπως μας διδάσκουν στο σχολείο, μέσα στο χώρο ενός ατόμου τα ηλεκτρόνια μένουν φυλακισμένα, και αναγκάζονται να περιστρέφονται δαιμονισμένα γύρω από ένα κέντρο εξουσίας, που το κατέχει ένας πανίσχυρος ατομικός πυρήνας που ασκεί πάνω τους μια καταπιεστική αλλά και δυναμική σαγήνη.
Μην πιστεύεις ότι για να είσαι ασφαλής πρέπει να πατώνεις …
Απλά μάθε να κολυμπάς …
Μάνος Δανέζης
Απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay με τίτλο «Να σου πω μια ιστορία»
“Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του…
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.
Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα – ευτυχώς για μένα – ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
… Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο παραδέχτηκε την αδυναμία του και υποτάχθηκε στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…”
Όλοι είμαστε λίγο-πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: “Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω”.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις ακόμα μια φορά με όλη σου την ψυχή…
Με όλη σου την ψυχή!
