Συζητώντας για το περιεχόμενο της έννοιας της Συνείδησης θα πρέπει να αναφερθούμε υποχρεωτικά σε ένα «πηγαίο ανθρώπινο ένστικτο» το οποίο παίζει έναν σπουδαίο ρόλο, τόσο στο είδος των πληροφοριών που θα πρέπει να καταγράφονται στον σκληρό δίσκο του βιοϋπολογιστή μας, όσο και στο είδος, τον τρόπο και το περιεχόμενο της επέκτασης του εγκεφαλικού λογισμικού μας
Το πηγαίο αυτό ανθρώπινο ένστικτο ονομάζεται «Ενσυναίσθηση»
Ο Rutger Bregman στο βιβλίο του «Ανθρωπότητα – Μια απροσδόκητα αισιόδοξη ιστορία» αναφέρει*:
…Εντέλει, οι άνθρωποι έχουμε ένα άλλο εντυπωσιακό ένστικτο ριζωμένο βαθιά στη «νήπια» φύση μας την ικανότητα για «ενσυναίσθηση». Μπορούμε να βγαίνουμε από τη «φούσκα» μας και να μπαίνουμε στη θέση κάποιου άλλου.
Είμαστε προγραμματισμένοι να νιώθουμε, σε συναισθηματικό επίπεδο, κάποιον άλλο που πάσχει.
…(Η ενσυναίσθηση) στρέφει την προσοχή σου σε ένα μοναδικό άτομο, η μια ομάδα ανθρώπων στη ζωή σου και, ενώ είσαι απασχολημένος να ρουφάς όλα τα συναισθήματα μιας ομάδας ανθρώπων, ο υπόλοιπος κόσμος σβήνει
…(η ενσυναίσθηση) Είναι κάτι που νιώθουμε για κοντινούς μας ανθρώπους , γι’ αυτούς που μπορούμε να μυρίσουμε, να δούμε, να ακούσουμε και να αγγίξουμε. Για την οικογένεια και τους φίλους, για τους οπαδούς του αγαπημένου μας συγκροτήματος και, ίσως για τον άστεγο στη γωνία του δρόμου μας».
Όλα τα προηγούμενα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το περιεχόμενο της Συνείδησης διαμορφώνεται συν τω χρόνο, κατακτώντας μέσω διαδοχικών εκπαιδευτικών βημάτων.
Το βασικό περιεχόμενο αυτών των βημάτων είναι η επέκταση των ενστικτωδών ιδιοτήτων της ενσυναίσθηση όλο και σε μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων.
Τελικά θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ανάπτυξη της ανθρώπινης Συνείδησης δεν είναι ένα εφ’ άπαξ θεϊκό χάρισμα σε κάποιους «πιστούς» αλλά ένας σκληρός δρόμος επιτυχιών και αποτυχιών που θα πρέπει να διανύσουμε στη διάρκεια της ζωής μας.
Μάνος Δανέζης
