Πριν λίγες ημέρες, προβλέποντας που θα οδηγήσουν οι ψηφοθηρικές σκοπιμότητας, προτείναμε ψύχραιμα : «Η πορεία προς τιμή της θυσίας του Πολυτεχνείου, λόγω «ανωτέρας ανάγκης», να αντικατασταθεί με τιμητική εκδήλωση στην Βουλή, με προσκεκλημένες όλες τις βασικές οργανώσεις που θα συμμετείχαν στην πορεία»
Η εκδήλωση αυτή θα τόνιζε την πίστη «Όλων των Μελών του Κοινοβουλίου» στην «Δημοκρατία» και την καταδίκη των «ιδεών» και των «πρακτικών» εκείνης της περιόδου.
Σταματώ εδώ επειδή αισθάνομαι ότι δεν είναι η στιγμή αυτή για περισσότερες κουβέντες αλλά για πράξεις. Συνεχίζω να πιστεύω ότι αυτά που μας «Ενώνουν» την κρίσιμη αυτή περίοδο για την Πατρίδα μας, είναι απείρως περισσότερα από αυτά που μας «Χωρίζουν».
Ας μην επιτρέψουμε σε «Κανέναν», προς «άγρα» πρόσκαιρων ψήφων, να μας οδηγήσει σε έναν νέο «Εθνικό Διχασμό», με διάφορα δήθεν προσχήματα.
Ας «μαζευτούν» οι υπεύθυνοι. Τους θυμίζω ότι: «Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη Τρίτη και η κακιά του μέρα», και η κακιά αυτή μέρα δεν θα αφορά μόνο τους «ανόητους» καιροσκόπους, αλλά όλο το «Λαό» .
Όσοι ενδιαφέρονται για το “μετά την κρίση” ας διαβάσουν επόμενο κείμενο του Carl Jung
Οι επόμενες περικοπές έχουν ως πηγή τους το βιβλίο του Carl Jung «Το αρχέτυπο του ολοκληρωτισμού», Εκδόσεις Σπαγειρία, 1990.
Ιδεολογική αφετηρία της σκέψης του μεγάλου ερευνητή υπήρξαν η «Κοινωνική ανάπτυξη» της Μπελ–Επόκ, τα γεγονότα των δύο παγκοσμίων πολέμων, του οικονομικού κραχ του 1929, και της άνοδου του φασισμού και του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη.
Μας θυμίζει τίποτα αυτό;
«…η αίσθηση της ήττας και της κοινωνικής καταστροφής αυξάνουν το αγελαίο ένστικτο». Μέσα σε συνθήκες απόγνωσης, πανικού και φόβου, ελκόμαστε από σύμβολα τάξης, από «φύρερ», από «σωτήρες», από μοντέλα «ολοκληρωτικού κράτους», που «θα αναλάβει την ευθύνη» -για λογαριασμό μας. Στις συνθήκες, διάχυτου φόβου, «το άτομο εξαφανίζεται ολοκληρωτικά», και κυριαρχεί «ένα γενικό αμόκ, μια παγκόσμια και μοιραία δύναμη, που ενάντια στη συντριπτική της επίδραση, το άτομο είναι ανίκανο να αμυνθεί». Αυτές οι συνθήκες δημιουργούν τους όχλους. Όμως, ο «όχλος είναι από τη φύση του πάντα ανώνυμος και ανεύθυνος». «Μια τέτοια κατάσταση δημιουργεί τις προϋποθέσεις για το συλλογικό έγκλημα»
…Στην ιστορία διαγράφεται η σταδιακή ανάδυση νέων ρευμάτων ιδεών. Έχουμε όμως την τάση να μετατρέπουμε τις ιδέες σε «ισμούς» και σε «μεγάλα σωτήρια» σχέδια τα οποία όμως είναι πολύ μακράν της αρχικής ιδέας από την οποία εμπνεύστηκαν. Έτσι, το ότι «το μεγάλο σχέδιο αποτυγχάνει, αυτό οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος είναι μια αποτυχία. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται παρά κοινός νους για να αρχίσει κανείς να διορθώνει τον εαυτό του. Αλλά επειδή δεν μπορεί πια να βασίζεται σε εξωτερικές αυθεντίες, πρέπει να γνωρίζει και να κατανοεί την πιο ατομική και μύχια βάση της υποκειμενικής του ύπαρξης για να χτίσει τα θεμέλια του στα αιώνια δεδομένα της ανθρώπινης ψυχής».
«Η ορθολογική μας στάση θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα με τις οργανώσεις, με την επιβολή νέων νόμων, ή με παρόμοιες καλοπροαίρετες επινοήσεις. Αλλά, στην ουσία, το πνεύμα του έθνους μπορεί να αναθεωρηθεί μόνο με μια αλλαγή στη στάση του ατόμου».
