«Περπατώντας μέσα στην καταιγίδα, κράτα το κεφάλι ψηλά και μην φοβάσαι το σκοτάδι».
Η Ελλάδα, ως μητέρα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, έχει την υποχρέωση να ζωντανέψει πάλι τις αξίες και την ηθική των μεγάλων φιλοσόφων της.
Όλοι σήμερα μας θεωρούν φτωχούς, αδύνατους, αλλοτριωμένους από την ηδονή και την λάμψη του πρόσκαιρου και δανεικού πλούτου.
Μας θεωρούν ανίκανους να χτίζουμε πολιτισμούς.
Σε όλους αυτούς απαντάει για όλους εμάς ο μεγάλος μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης: «Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες, φίλε μου, όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι σίδερο, με τι πέτρες, τι αίμα, τι φωτιά, Χτίζουμε, Ονειρευόμαστε και Τραγουδούμε!»
Όσο και αν δεν το έχουνε καταλάβει όσοι μας αμφισβητούν, πριν από αυτούς, πρέπει να αποδείξουμε σε όλους ότι ξαναβρήκαμε μέσα στη φωτιά του πόνου μας, την αξία που δημιουργεί πολιτισμούς, την «Ανθρώπινη αλληλεγγύη».
Πρέπει κάνουμε πράξη αυτό που μας διηγείται ο μεγάλος προφήτης μιας άλλης Ελλάδας, ο Γιάννης Ρίτσος: «Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε, τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα. Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη- σκάφη. Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα. Αυτό θέλουμε κι εμείς Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο».
