Κάποιοι φίλοι, προκειμένου να αντικρούσουν πολλές από τις νέες πειραματικά αποδεικνυόμενες σύγχρονες επιστημονικές γνώσεις, επιστρατεύουν κάποια δόγματα ενός σκόπιμα «παραποιημένου» δυτικού Ορθολογισμού ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τον αρχαιοελληνικό Ορθό Λόγο , την Ηθική και τις Αξίες του. Αυτό το κατάλληλα διαμορφωμένο Ορθολογιστικό μόρφωμα ονομάζεται «Υπερασιοναλισμός» (Υπερ – ορθολογισμός) και σε αυτό μπορούμε βασικά να στηρίξουμε την κατάρρευση του Δυτικού πολιτισμού*.
*Για περισσότερες πληροφορίες για τον υπερασιοναλισμό και την βασική συμμετοχή του στην κατάρρευση του Δυτικού Πολιτισμού βλέπε: https://www.youtube.com/watch?v=QRho4GTKx5Y&list=PL1yPaYDIYvXEAvuIhP2LeWDZVjY0Dm0E1&index=115
Για το λόγο αυτό θέλουμε να ενημερώσουμε τους φίλους μας ότι σήμερα η σύγχρονη πολιτισμική (επιστημονική – κοινωνική – θεολογική) πραγματικότητα, η οποία εκφράζει το νέο πολιτισμικό ρεύμα αποδέχεται και χρησιμοποιεί τον «Κριτικό Ορθολογισμό» του Κάρλ Πόπερ.
Στη συνέχεια της ανάρτησής μας καταγράφουμε κάποιες μικρές περικοπές από ένα άρθρο του Καρλ Πόπερ του πατέρα του «Κριτικού Ορθολογισμού» τον οποίον αποδεχόμαστε και προσπαθούμε να υπηρετούμε (στο μέτρο του δυνατού).
** Βιογραφικό σημείωμα Καρλ Πόπερ στη σελίδα: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB_%CE%A0%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%81
…Αυτό που εννοώ όταν μιλάω για λόγο και ορθολογισμό, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πεποίθηση ότι, μέσω της κριτικής, μαθαίνουμε τα λάθη και τα ατοπήματά μας- και, ιδιαιτέρως, μέσω της κριτικής που ασκούν οι άλλοι σε μας και, εν τέλει, εμείς στον εαυτό μας. Ο ορθολογιστής είναι απλά κάποιος που περισσότερο θέλει να μαθαίνει, παρά να έχει δίκιο- που είναι πρόθυμος να μαθαίνει από τους άλλους. Όχι με την τακτική της απλής αποδοχής των αλλότριων γνωμών, αλλά αποδεχόμενος ευχαρίστως την κριτική στις ιδέες του από άλλους και κάνοντας κι ο ίδιος κριτική στις ιδέες των άλλων
Ο πραγματικός ορθολογιστής δεν πιστεύει ότι μόνος αυτός, και ουδείς άλλος, είναι ο κάτοχος της σοφίας. Δεν πιστεύει, επίσης, ότι η απλή κριτική συντελεί αυτομάτως στην επινόηση νέων ιδεών. Αυτό που πιστεύει είναι ότι μόνο ο κριτικός διάλογος μας βοηθάει να ξεχωρίζουμε, στο πεδίο των ιδεών, την ήρα από το σιτάρι.
…Θα μπορούσε, ίσως, κανείς να εκφράσει την ορθολογική στάση ως εξής: Ίσως εγώ έχω άδικο κι εσύ έχεις δίκιο, σε κάθε περίπτωση, όμως, μπορούμε να ελπίζουμε ότι μετά τη συζήτησή μας θα αποκτήσουμε μια καθαρότερη οπτική από αυτήν που είχαμε πριν. Όπως επίσης, μπορούμε να μάθουμε ο ένας από τον άλλο, όσο όμως δεν ξεχνάμε πως το σημαντικό δεν είναι ποιος τελικά θα έχει δίκιο, αλλά το να προσεγγίσουμε την αλήθεια.
…Γιατί ο αληθινός θιασώτης του Διαφωτισμού, ο πραγματικός ορθολογιστής δεν θέλει να καταφέρει, αλλά ούτε καν να πείσει κανέναν για τίποτε. Διατηρεί συνεχώς την επίγνωση ότι μπορεί να σφάλλει. Πάνω απ’ όλα, όμως, εκτιμά την πνευματική ανεξαρτησία των άλλων πάρα πολύ, για να θελήσει να τους πείσει σε σημαντικά ζητήματα. Πολύ περισσότερο, θέλει να προκαλέσει τον αντίλογο, κατά προτίμηση με το χαρακτήρα ορθολογικής και πειθαρχημένης κριτικής. Δεν κοιτάει να πείσει, αλλά να αφυπνίσει – να προκαλέσει την ελεύθερη διαμόρφωση γνώμης. Η ελεύθερη διαμόρφωση γνώμης είναι για κείνον πολύτιμη. Τη θεωρεί πολύτιμη, όχι μόνο γιατί μέσω αυτής μπορούμε να προσεγγίζουμε καλύτερα την αλήθεια, αλλά και γιατί σέβεται την ανάπτυξη της ελεύθερης γνώμης. Τη σέβεται ακόμη και όταν θεωρεί την εκφρασμένη γνώμη λανθασμένη.
…Ακριβώς επειδή είμαι ορθολογιστής, δεν θέλω να προσηλυτίσω κανέναν. Δεν θέλω επίσης να καταχραστώ το όνομα της ελευθερίας για να μετατρέψω οποιονδήποτε σε ορθολογιστή. Αυτό που θα ήθελα είναι να προκαλέσω τον αντίλογο των άλλων. Θα ήθελα, αν ήταν δυνατόν, να παρακινήσω τους άλλους να δουν τα πράγματα υπό ένα νέο φως, ώστε ο καθένας, με όσο περισσότερο ελεύθερα διαμορφωμένη γνώμη, να φτάσει στη δική τον απόφαση.
Κάθε ορθολογιστής πρέπει, συνταυτιζόμενος με τον Καντ, να πει: Η Φιλοσοφία δεν μπορεί να διδαχθεί- το πολύ- πολύ να μπορεί να διδαχθεί το φιλοσοφείν – δηλαδή, η κριτική στάση.
