Είναι συνηθισμένο φαινόμενο να κάνουμε ότι ξεχνάμε, ή ότι δεν γνωρίζουμε, κοινωνικά γεγονότα για τα οποία η αντίδρασή μας κάποτε, λόγω φόβου, ή κακής εκτίμησης, σήμερα μας κάνουν να ντρεπόμαστε, ή να αισθανόμαστε άσχημα.
Η μόνη εξιλέωση για ότι ντροπιαστικό κάναμε κάποτε, είναι να το αναγνωρίσουμε, χωρίς ντροπή και φόβο χαράζοντας ένα νέο δρόμο σκέψης και δράσης στη ζωή μας.
Μια πρακτική επιβεβαίωση της Εσωτερικής Αναμόρφωσής μας αποτελεί η έκφραση της Συγνώμη (Συν + Γνώμη).
Η συγνώμη αποτελεί μια πράξη αποδοχής του εσφαλμένου της πρότερης γνώμης μας, σε μια σειρά θεμάτων, και η κοινοποίηση της αποδοχής ως ορθής, της γνώμης κάποιων άλλων. Δηλαδή η δήλωση ότι έχουμε κοινή (συν) πλέον γνώμη με ένα σύνολο ανθρώπων με τους οποίους διαφωνούσαμε πριν.
Η διατύπωση της συγνώμης αποτελεί μια ύψιστη πράξη πάταξης του «Εγωισμού», του μεγαλύτερου δηλαδή εμποδίου της πνευματικής ανέλιξης.
Η δήλωση –αίτηση προς τον άλλον, μετά την Συγνώμη είναι η «Συγχώρηση» (Συν + Χωρώ). Δηλαδή δηλώνουμε προς τους άλλους ότι εφόσον πλέον έχουμε την αυτή γνώση με αυτούς(Συν + Γνώμη), αιτούμεθα να βρεθούμε μαζί τους (Συν) στον αυτό Χώρο, δηλαδή να Συνυπάρξουμε .
