«Το ζητούμενο είναι να προβλέπεις τα γεγονότα παρά να τα αναλύεις αφού συμβούν »
Επειδή πολλοί φίλοι με ψέγουν που δεν ασχολούμαι αυτή την περίοδο με κάποια σημερινά δραματικά κοινωνικά γεγονότα, τους ενημερώνω ότι άποψή μου είναι ότι: «Το Ε νδιαφέρον και ένα ναγκαίο για μια Κ οινωνία, αλλά και για εμένα προσωπικά, είναι να προσπαθείς να προβλέψεις τα σχεδιαζόμενα και αποφασισμένα από τα κέντρα εξουσίας των γεγονότων, και όχι να τα σχολιάζεις και να τα αναλύσεις αφού γίνουν, τρέχοντας εκ του ασφαλούς, όπως νομίζεις, πίσω τους»
Αυτό πιστεύουμε και το κάναμε. Μια μικρή απόδειξη αποτελεί το επόμενο άρθρο που παραθέτουμε, το οποίο δημοσιεύθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1990 (πριν 32 σχεδόν χρόνια)
Συνέχεια και επέκταση των αποψεών για τα προβλήματα που αναφέρονται στο κείμενο που παραθέτουμε, βρίσκονται και σε ένα δεύτερο άρθρο μου με τίτλο «Το τέλος της Βιομηχανικής Κοινωνίας» το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Επικαιρότητα, Τετάρτη 1 Αυγούστου 1990 (πριν 32 χρόνια)
Πάρα πολλές ακόμα από τις απόψεις αυτές για μελλοντικά (τότε) και αναμενόμενα γεγονότα στην ιστοσελίδα μου ( https://www.manosdanezis.gr/ ) στα άρθρα που μπορεί ο καθένας να αναζητήσει το μπανεράκι στο επάνω μέρος της πρώτης σελίδας με τον τίτλο «μαζί με τους πολίτες».
Τέλος να υπενθυμίσουμε ότι οι απόψεις και οι προτάσεις μας για να ξεπεράσουμε πολλά από τα σημερινά προβλήματα που περιλήφθηκαν στο βιβλίο των Μ. Δανέζης και Σ. Θεοδοσίου «Το Μέλλον του Παρελθόντος μας» Εκδόσεις Δίαυλος , Αθήνα 2005
Είναι πλέον φανερό ότι η προσπάθεια των υπερδυνάμεων, να ελέγξει την παγκόσμια κοινωνία μέσω του απόλυτου ελέγχου των τελευταίων αποθεμάτων ενέργειας και πρώτων υλών στέφεται από επιτυχία.
Η τεράστια αύξηση της τιμής του μαύρου χρυσού και των πρώτων υλών, αφενός γονατίζει τις βιομηχανικές δομές των αναπτυγμένων χωρών, αφετέρου απαγορεύει την εκβιομηχάνιση των υπανάπτυχων ή υπό ανάπτυξη χωρών.
Το κρίσιμο όμως γεγονός είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα τα φαινόμενα αυτά δεν συνιστούν μια περιστασιακή κρίση, αλλά μόνο χαρακτηριστικά, που θα ακολουθήσουν την κοινωνία μας μέχρι την πλήρους συγκρότησης ενός νέου πολιτισμικού κύματος, που θα στηρίζεται σε νέες πηγές ενέργειας και πρώτων υλών. Κάτω από το πρίσμα αυτών των εξελίξεων, οι υπό ανάπτυξη κοινωνίες, αν θέλουν να επιζήσουν, θα πρέπει να αναθεωρηθούν ραγδαία την οικονομική και κοινωνική δομή τους, καθώς και την ενεργειακή πολιτική τους.
Μεγάλες επενδύσεις πρέπει να γίνουν τομέας των εναλλακτικών πηγών ενέργειας (ηλιακή, αιολική, βιομάζα, κλπ), ενώ άμεση θα γίνει η ανάγκη και εκσυγχρονισμός, μη ενεργών κοινωνικών εξυπηρετήσεων, όπως των μαζικών μέσων μετακίνησης.
Οι τεράστιες απώλειες ηλεκτρικής ενέργειας στο δίκτυο διανομής θα πρέπει να ελαχιστοποιηθούν, ενώ συγχρόνως πρέπει να εντατικοποιηθεί η γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή, εφόσον τα βιομηχανικά υποκατάστατα θα γίνουν πανάκριβα.
Στο επίπεδο των εξωτερικών σχέσεων θα πρέπει να ξεπεράσουμε τα δόγματα και τις αφορμές και χαλαρώνοντας την κλειστή έννοια των συνόρων και των στενών εθνικιστικών επιδιώξεων, να συνεργαστούν ισότιμα και συμπληρωματικά στο πλαίσιο πολυεθνικών χωρών, που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
Αυτό που πρέπει να θεωρήσουμε βέβαιο είναι ότι κανένα κράτος δεν είναι πλέον διατεθειμένο να προσφέρει σε άλλα, περισσότερα από όσα χρειάζεται να πάρει στο μέλλον από αυτά.
Το σοκ όμως των ραγδαίων οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών, θα σημάνει ίσως το τέλος εκείνων των κοινωνιών, οι οποίες δεν κατανοούν τα πραγματικά αίτια της κρίσης, θα πολυδιασπαστούν σε ομάδες διαμαρτυρίας, αμφισβήτησης, η ακόμα διεκδίκηση και υπεράσπιση ενός καταναλωτικού τρόπου ζωής, που είναι δεδομένο ότι θα χαθεί με το επερχόμενο τέλος της κοινωνίας που το δημιούργησε. Επειδή όμως η κοινωνική πολυδιάσπαση και οι έντονες κοινωνικές αντιδράσεις είναι αναμενόμενοι επακόλουθοι του ραγδαίου παγκόσμιου κοινωνικού μετασχηματισμού, οι ευθύνες των ηγετών είναι τεράστιες.
Η κρίση θα πάρει, εν καιρώ, εκρηκτικά ως βίαια χαρακτηριστικά, αν δεν αντιμετωπιστεί από την αρχή με πνεύμα κοινωνικής συναίνεσης και δικαιοσύνης. Η ιστορία διδάσκει (Γαλλική, Οκτωβριανή Επανάσταση) ότι αν κατά τη διάρκεια των μεγάλων κοινωνικών μεταλλαγών, οι προνομιούχες οικονομικά και κοινωνικά τάξεις, δεν επωμίζονται έγκαιρα και δίκαια το μερίδιο του κόστους που τους αναλογεί, σύντομα θα πληρώσουν ολόκληρο το κόστος, κάτω από εξαιρετικά δυσάρεστες κατάσταση.
Οι καιροί είναι δύσκολοι και θα πρέπει να γίνει συνείδηση ότι η λύση δεν βρίσκεται στην κυριαρχία ενός κοινωνικού ρεύματος πάνω στο άλλο, αλλά στη συμμετοχή και συναίνεση όλων των κοινωνικών ρευμάτων, σε μια πανεθνική προσπάθεια ελαχιστοποίησης των οδυνηρών επιπτώσεων της κοινωνικής παλίρροιας που σαρώνει την παγκόσμια κοινωνία.
