Σκέψεις για το τι σημαίνουν στην πραγματικότητα οι έννοιες του «Παρελθόντος» του «Παρόντος» και του «Μέλλοντος»
Δρ Μάνος Δανέζης
Αρχικά θα πρέπει να υπενθυμίσουμε κάτι στο οποίο αναφερόμαστε εδώ και πολλά χρόνια ότι δηλαδή: «‘Όταν μελετάμε οποιοδήποτε αντικείμενο μέσα στο Σύμπαν, μελετάμε την συμπεριφορά του την στιγμή που εξέπεμψε το φώς που συλλέξαμε, δηλαδή παλιότερα».
Αυτό σημαίνει ότι μελετώντας τις εικόνες των μακρινών αστρικών αντικειμένων δεν μελετάμε το παρόν τους, δηλαδή το πως είναι τώρα που το παρατηρούμε, αλλά τις παρελθοντικές εικόνες του, δισεκατομμύρια χρόνια πριν όταν τις εξέπεμψε.
Δηλαδή οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε μέσω των αισθήσεών μας στο Σύμπαν, δεν είναι η πραγματικότητα του «Τώρα» του, αλλά ένα σύνολο, ίσως παραμορφωμένων, παρελθοντικών εικόνων του.
Τελικά η αισθητή εικόνα του σύμπαντος αποτελεί μια εικόνα ένα matrix
Το προηγούμενο γεγονός επιβεβαιώνει τόσο τα πειραματικά αποτελέσματα της Νευροφυσιολογίας όσο και τα συμπεράσματα της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας
Αυτό όμως σημαίνει ότι ο Ανθρώπινος Βιοϋπολογιστής έχει τρεις δυνατότητες (βλέπε εικόνα):
1.Να καταγράφει στον σκληρό δίσκο του ένα σύνολο συμπαντικών πληροφοριών οι οποίες αναμένουν με κάποια χρονική διάταξη, να υποστούν επεξεργασία. Όπως έχει ήδη αναφερθεί οι πληροφορίες καταγράφουν, με μια χρονική σειρά, χρονικούς φλοιούς (Νόμος του Hubble) παρελθοντικών εποχών του Σύμπαντος. Με λίγα λόγια, στον σκληρό δίσκο του, κάθε άνθρωπος έχει καταγράψει γεγονότα κάποιου «Μελλοντικού Βάθους».
Το πόσο και ποιο είναι αυτό το βάθος ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο και από εποχή σε εποχή, αναλόγως της δομής του ανθρώπινου βιοϋπολογιστή.
2.Να εξωτερικεύει άμεσα τις ήδη επεξεργασμένες πληροφορίες και να δημιουργεί την εκάστοτε άμεση «Αντικειμενική Πραγματικότητα», η οποία δεν αποτελεί παρά μια αντίληψη παρελθοντικών στιγμών του Σύμπαντος.
Με τον τρόπο αυτό, σε θεωρητικό ακόμα επίπεδο, αν θεωρήσουμε ότι η «Φύση» δημιούργησε το πρωτογενές γεγονός της συγκρότησης ενός φυσικού Σύμπαντος, ο «Ανθρώπινος Βιοϋπολογιστής» έχει τη δυνατότητα μετασχηματισμού της τελικής μορφής και εξέλιξης των αρχικώς δημιουργηθέντων γεγονότων και πληροφοριών.
3.Να αποθηκεύει τις επεξεργασμένες πληροφορίες και να δημιουργεί αυτό που αναφέρεται ως «Ανθρώπινη Ανάμνηση».
Το ενδιαφέρον εστιάζεται όμως στην πρώτη δυνατότητα του Ανθρώπινου Βιοϋπολογιστή, να αποθηκεύει ανεπεξέργαστες παρελθοντικές συμπαντικές πληροφορίες που θα αποτελέσουν τη Μελλοντική Αντικειμενική Πραγματικότητα, η οποία ακόμα είναι άρρητη (ανέκφραστη, μη αντιληπτή).
Οι πληροφορίες αυτές δεν αποτελούν ακόμα αντικειμενικά γεγονότα, ούτε αναμνήσεις. Γι’ αυτά μπορούμε ίσως να έχουμε μια «Προδιάθεση» ή μια «Προαίσθηση» για το τι θα μπορούσαν να είναι στο μέλλον.
Το γεγονός αυτό, πιθανότατα, δεν αποκλείει τη δυνατότητα κάποιων πιο ευαίσθητων ανθρώπων-δεκτών να καταγράφουν γεγονότα μεγαλύτερου χρονικού βάθους από άλλους λιγότερο ευαίσθητους (ενεργειακό κατώφλι).
Δηλαδή, σε κάποιες περιπτώσεις, υπάρχει η πιθανότητα κάποιος να αντιλαμβάνεται κάποια γεγονότα, που ένας μέσος και κοινός ανθρώπινος βιοϋπολογιστής τα τοποθετεί στο παρελθόν ή στο μέλλον.
Κάτι τέτοιο δεν αντιβαίνει την επιστημονική λογική, αφού το σύνολο των γεγονότων είναι παρελθοντικά, δηλαδή έχουν ήδη συμβεί
Μετά τα προηγούμενα στην περίπτωση που κάποιος άνθρωπος έχει τη δυνατότητα αντίληψης γεγονότων μεγάλου «παρελθοντικού βάθους», λέμε ότι έχει «Ισχυρή Μνήμη».
Αντίστοιχα ίσως, αν κάποιος έχει τη δυνατότητα αντίληψης γεγονότων μεγάλου «μελλοντικού βάθους» θα πρέπει να λέμε ότι έχει «Δυνατή Προαίσθηση».
Συμπεράσματα
Ας Θυμηθούμε: Μέσα στο Σύμπαν ουσιαστικά δεν υφίστανται παρά «παρελθοντικά γεγονότα».
Άρα «Μέλλον», όσον αφορά τον Συμπαντικό Μεγάκοσμο, ονομάζουμε τα παρελθοντικά γεγονότα τα οποία δεν έχει ακόμα επεξεργαστεί ο Βιοϋπολογιστής μας ενώ «Παρελθόν», ονομάζουμε τα παρελθοντικά γεγονότα τα οποία ήδη έχει επεξεργαστεί και διαμορφώσει ο Βιοϋπολογιστής μας και έχουν καταχωρηθεί στην μνήμη του.
Με βάση τον αυτό συλλογισμό το «Τώρα», δηλαδή το «Παρόν», διαρκεί τόσο χρόνο όσο χρειάζεται ο Ανθρώπινος Βιοϋπολογιστής να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που συλλέγουν τα αισθητήρια όργανα και να τις αποδώσουν στη συνείδηση ως αντικειμενική πραγματικότητα.
Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται η αίσθηση του «Προσωπικού Χρόνου» (δεν έχει καμιά σχέση με την έννοια της γήρανσης του ανθρώπου). Έτσι πολλές φορές, σε περιόδους χαράς, νιώθουμε το χρόνο να κυλάει γρήγορα, αφού ο βιοϋπολογιστής μας επεξεργάζεται ταχύτατα τις προσφερόμενες πληροφορίες. Αντιθέτως σε ψυχικές περιόδους δύσκολες ή αδιάφορες, ο χρόνος κυλάει αργά, αφού η επεξεργασία των εξωτερικών δεδομένων γίνεται σε πολύ αργούς ρυθμούς.
Εκτός όμως από τον Προσωπικό Χρόνο, μπορούμε να διακρίνουμε τον «Κοινωνικό Χρόνο», ο οποίος ταυτίζεται με τον «Ανθρωπίνως Μετρούμενο Χρόνο». Αυτό συμβαίνει εφόσον ο Άνθρωπος είναι μέρος μιας κοινωνικής ομάδας που κατοικεί σε έναν περιορισμένο Κοσμικό Χώρο μια περιορισμένη χρονική περίοδο*
* Στην περιορισμένη αυτή Κοσμική Περιοχή, και περίοδο δράσης μιας κοινωνίας, η πυκνότητα της ύλης, άρα και η καμπυλότητα του χώρου, έχουν συγκεκριμένη τιμή. Αυτό σημαίνει ότι η διάρκεια της μετρούμενης μονάδας χρόνου έχει συγκεκριμένη διάρκεια για όλους τους ανθρώπους αυτής της κοινότητας. Τούτο δημιουργεί την ψευδαίσθηση της παγκοσμιότητας του Κοινωνικού Χρόνου και του δεδομένου της διάρκειας μιας καθορισμένης μονάδας του
Δεν αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι, σε κάποιες άλλες περιοχές του σύμπαντος, ή σε κάποιες άλλες παρελθοντικές ή μελλοντικές περιόδους, η καμπυλότητα του χώρου, άρα και η διάρκεια του «κοινωνικού χρόνου», δεν ταυτιζόταν ή δεν θα ταυτίζεται αντίστοιχα με τον σημερινό Κοινωνικό Χρόνο. Ο σημερινός Κοινωνικός Χρόνος αποτελεί ένα απλό στιγμιότυπο του Συμπαντικού Χρόνου.
