Από το βιβλίο των Μ. Δανέζη και Σ. Θεοδοσίου: «Το Μέλλον του Παρελθόντος», Εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 2005
«Στο πλαίσιο ενός Νέου Πολιτισμικού Ρεύματος η πολιτική ζωή πρέπει να είναι «ασκητική». Με τον όρο βέβαια «ασκητισμός» δεν αναφερόμαστε στον μοναχικό αναχωρητισμό. Ο ασκητικός βίος των εκπροσώπων του Λαού συνίσταται στον αυτοέλεγχο των ανθρώπινων παρορμήσεών τους, την συνειδητοποίηση των πραγματικών υλικών αναγκών τους και την ανάπτυξη του αισθήματος της αυταπάρνησης.
Η επιλογή εκπροσώπων με αυτά τα χαρακτηριστικά μετατρέπει τον εγωπαθή και ατομικιστή ηγέτη σε «εκπρόσωπο» και «εντολοδόχο» της ευρύτερης κοινωνικής θέλησης του Λαού, και όχι σε υπηρέτη των κατώτερων ενστίκτων του κάθε ψηφοφόρου. Στόχος της ασκητικής πολιτικής είναι η εξυπηρέτηση του κοινωνικού και όχι του ατομικού συμφέροντος».
Όλα τα προηγούμενα δεν αποτελούν Νέες Ιδέες εφόσον από αρχαιοτάτων χρόνων ο παππούς μας ο «Δημόκριτός» μας υποδείκνυε την πρέπουσα συμπεριφορά των αρχόντων αναφέροντας:
«Οι συνετοί άρχοντες δεν επηρεάζονται στη συμπεριφορά τους από τις αποδιδόμενες τιμές και τους επαίνου.
Αντίθετα οι κακοί όταν έρχονται στην εξουσία, όσο περισσότερο ανάξιοι είναι για αυτήν, τόσο περισσότερο παραφουσκώνουν από αφροσύνη και θρασύτητα.
Οι κακοί αυτοί άρχοντες για να καλύψουν την αναξιότητά τους και για να δείξουν ότι ενδιαφέρονται για την καλλίτερη επίλυση των προβλημάτων της πολιτείας, χρησιμοποιούν την ρητορική τους δεινότητα».
Όμως και πολύ νεώτεροι διανοητές, όπως ο «H. Marcuze», έχει αναφερθεί στο ίδιο θέμα αναφέροντας:
«Oι εκπρόσωποι του Λαού θα πρέπει να έχουν επιτύχει την «ειρήνευση» της ύπαρξής τους. Αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες τους, οι πόθοι τους και οι επιθυμίες τους δεν θα καθορίζονται από ιδιωτικά συμφέροντα που αποβλέπουν στην κυριαρχία και στη διαιώνιση των καταστρεπτικών μορφών της πάλης του ανθρώπου με τη φύση».
