(Έτσι τελειώνει το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Ζαν Πωλ Σαρτρ, «Οι Λέξεις»)
«…Αυτό που μ’ αρέσει στην τρέλα μου, είναι που με προστάτεψε, απ’ την πρώτη μέρα, απ’ τους πειρασμούς της «ελίτ». Δεν πίστεψα ποτέ τον εαυτό μου ευτυχή κάτοχο ενός «ταλέντου». Μόνη μου έγνοια ήταν να σωθώ – με άδεια χέρια κι’ άδειες τις τσέπες – χάρη στη δουλειά και την πίστη.
Η καθαρή μου αυτή επιλογή δεν με ύψωσε πάνω από κανένα. Δίχως εξοπλισμό, δίχως σύνεργα, ρίχτηκα ολόκληρος στη δουλειά για να σωθώ ολόκληρος.
Αν βάλω την αδύνατη Σωτηρία στην αποθήκη των άχρηστων τι απομένει; «Ένας ακέραιος άνθρωπος, καμωμένος όπως όλοι οι άνθρωποι, που αξίζει όσο όλοι και που είναι ίσος με τον οποιονδήποτε».
Ζαν Πωλ Σαρτρ
