Ας συνεχίζουμε να τραγουδάμε τα τραγούδια της φωτιάς …

Το 1974 γιορτάζαμε τραγουδώντας την επάνοδο της δημοκρατίας στην Ελλάδα, υποσχόμενοι ότι δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν και την 21 Απριλίου 1967 η δημοκρατία οδηγήθηκε στο «απόσπασμα». 

Ας θυμηθούμε ότι : «Η Δημοκρατία δεν αποτυγχάνει ποτέ. Απλά, πολλές φορές, οι χειριστές και οι διαχειριστές της αποτυγχάνουν και την διασύρουν». Για το λόγο ας μην ξεχνάμε να τραγουδάμε τα «τραγούδια της Φωτιάς», έτσι για να μη ξεχνιόμαστε, και να «μην μας ξεχνάνε»…

Τα Τραγούδια της φωτιάς

Με αφορμή και επίκεντρο τη μαγνητοσκόπηση δύο πολύ σημαντικών συναυλιών, αυτής που έγινε στο Στάδιο Καραϊσκάκη με το Μίκη Θεοδωράκη και αυτής που έγινε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού με το Γιάννη Μαρκόπουλο, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας (Ιούλιος 1974) καθώς επίσης και άλλες μαζικές εκδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς για την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου. Η ταινία αποτυπώνει με γλαφυρότητα και συνέπεια το κλίμα που επικρατούσε μετά την πτώση της Χούντας. Κατά την διάρκεια της ταινίας μιλάει ο αγωνιστής Χρήστος Ρεκλείτης, που έλαβε μέρος στην Αντίσταση εναντίον της δικτατορίας, και ο οποίος περιγράφει όλα τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη στα χέρια της Ασφάλειας κατά τη διάρκεια της επταετίας, κατονομάζοντας στη διήγησή του, όλους τους βασανιστές του.

Ο Νίκος Κούνδουρος έχει πει για την ταινία αυτή: «Το μόνο ντοκιμαντέρ που έχω φτιάξει, μια ταινία συντεθειμένη από φωνές και αιτήματα όπως αυτά διαμορφώθηκαν στους δρόμους της Αθήνας αμέσως μετά την παλινόρθωση της Δημοκρατίας. Μια ταινία ωδή στη λευτεριά».